Ανάμνηση
Αυτές τις μέρες τα δεδομένα και τα πράγματα που άκουγα από δικούς μου ανθρώπους και φίλους με έκαναν να θέλω να τσιρίξω πως έχουν άδικο και πως με τρελαίνουν. Αντί αυτού όμως απλά έκλεισα το στόμα μου και δεν είπα ούτε απάντησα τίποτα.
Και με δεδομένο αυτό, θυμήθηκα μία φανταστική εμπειρία που έζησα πριν από ένα χρόνο στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης.
Διότι έχω φίλους που μένουν εκεί και είχα πάει κι εγώ σαν παιδί που είμαι για να τους δω. Τότε, τις καλές εποχές που ανέβαινα και λίγο Θεσσαλονίκη και Ξάνθη. Μπροστά στο σπίτι των παιδιών έχει απλωσιά, κάτι γήπεδα και διάφορα τέτοια. Και είναι πολύ ωραία γενικότερα. Και έχω που λέτε παρκάρει τον άντρα μου που είναι και πολύ όμορφος, δίπλα από τα ειδικά πορτοκαλιά τσουτσουνάκια που υπάρχουν για να κρατάς τις αποστάσεις από το πάρκινγκ σου, που ήταν δίπλα από την είσοδο του υπόγειου πάρκινγκ της διπλανής πολυκατοικίας. Και φυσικά έχω παρκάρει νομιμότατα και δεν κλείνω κανέναν. Το αυτοκίνητο έτυχε και δεν το μετακίνησα δύο μέρες γιατί μετακινούμασταν με άλλα μέσα, αυτοκίνητα άλλων, φορτηγά, λεωφορεία, μηχανές, σκύλους και λοιπά οικόσιτα ζώα. Και την τρίτη μέρα που πήγα να πάρω κάτι πράγματα από το αμάξι, μέρα μεσημέρι θυμάμαι ήταν, φορούσα και γυαλιά ηλίου, βγαίνει ένας τύπος πανικόβλητος με τις παντόφλες και απευθύνει το λόγο σε μένα φωνάζοντας: "Δικό σου είναι το αμάξι και το έχεις παρατήσει τόσες μέρες εδώ και ήμουν έτοιμος να φωνάξω την τροχαία και κλείνεις το πάρκινγκ μου και εγώ μένω εδώ και εσύ που μένεις και μου κλείνεις το πάρκινγκ και πάρε από εδώ το αυτοκίνητο και κλείνεις το πάρκινγκ μου!!! "
Και μένω εγώ και τον κοιτάω απορημένη πίσω από τα γυαλιά ηλίου, κοιτάζω μία αυτόν και μία το πάρκινγκ που υποτίθεται ότι έκλεινα αλλά απείχα πολύ και είμαι έτοιμη να κατέβω από το αυτοκίνητο, να του πω ότι είναι τρελός μαλάκας, να φέρει την τροχαία άμα γουστάρει και να πάει να μαμηθεί. Και τα επόμενα δέκατα του δευτερολέπτου λέω στον εαυτό μου, ας τον τρελό στην τρέλα του, πούλα κι εσύ τρέλα και μη δίνεις σημασία.
Και βγαίνω λοιπόν με φόρα κι εγώ και του λέω: "Πωπω τι μου λέτε, τόσο πολύ σας ενοχλούσα! Δεν το πιστεύω! Αν είναι δυνατόν να σας ενοχλώ μπροστά από το σπίτι σας τόσες μέρες!! Να το πάρω να το πάρω! Πού θέλετε να το βάλω να μην σας ενοχλεί? Ήρθα εγώ από την Αθήνα για τρεις μέρες για να σας αναστατώσω εσάς στο σπίτι σας? Χίλια συγγνώμη! Χίλια συγγνώμη!"
Αφού μου υπέδειξε που να παρκάρω και μου είπε να μην το ξανακάνω, μπήκε αυτός στο σπίτι του και εγώ γελώντας στο σπίτι των φίλων!
Και έτσι φίλοι μου πρέπει να αντιδρούμε! Χαλαρά! Να μη δίνουμε σημασία ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΝΙΩΘΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Και με δεδομένο αυτό, θυμήθηκα μία φανταστική εμπειρία που έζησα πριν από ένα χρόνο στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης.
Διότι έχω φίλους που μένουν εκεί και είχα πάει κι εγώ σαν παιδί που είμαι για να τους δω. Τότε, τις καλές εποχές που ανέβαινα και λίγο Θεσσαλονίκη και Ξάνθη. Μπροστά στο σπίτι των παιδιών έχει απλωσιά, κάτι γήπεδα και διάφορα τέτοια. Και είναι πολύ ωραία γενικότερα. Και έχω που λέτε παρκάρει τον άντρα μου που είναι και πολύ όμορφος, δίπλα από τα ειδικά πορτοκαλιά τσουτσουνάκια που υπάρχουν για να κρατάς τις αποστάσεις από το πάρκινγκ σου, που ήταν δίπλα από την είσοδο του υπόγειου πάρκινγκ της διπλανής πολυκατοικίας. Και φυσικά έχω παρκάρει νομιμότατα και δεν κλείνω κανέναν. Το αυτοκίνητο έτυχε και δεν το μετακίνησα δύο μέρες γιατί μετακινούμασταν με άλλα μέσα, αυτοκίνητα άλλων, φορτηγά, λεωφορεία, μηχανές, σκύλους και λοιπά οικόσιτα ζώα. Και την τρίτη μέρα που πήγα να πάρω κάτι πράγματα από το αμάξι, μέρα μεσημέρι θυμάμαι ήταν, φορούσα και γυαλιά ηλίου, βγαίνει ένας τύπος πανικόβλητος με τις παντόφλες και απευθύνει το λόγο σε μένα φωνάζοντας: "Δικό σου είναι το αμάξι και το έχεις παρατήσει τόσες μέρες εδώ και ήμουν έτοιμος να φωνάξω την τροχαία και κλείνεις το πάρκινγκ μου και εγώ μένω εδώ και εσύ που μένεις και μου κλείνεις το πάρκινγκ και πάρε από εδώ το αυτοκίνητο και κλείνεις το πάρκινγκ μου!!! "
Και μένω εγώ και τον κοιτάω απορημένη πίσω από τα γυαλιά ηλίου, κοιτάζω μία αυτόν και μία το πάρκινγκ που υποτίθεται ότι έκλεινα αλλά απείχα πολύ και είμαι έτοιμη να κατέβω από το αυτοκίνητο, να του πω ότι είναι τρελός μαλάκας, να φέρει την τροχαία άμα γουστάρει και να πάει να μαμηθεί. Και τα επόμενα δέκατα του δευτερολέπτου λέω στον εαυτό μου, ας τον τρελό στην τρέλα του, πούλα κι εσύ τρέλα και μη δίνεις σημασία.
Και βγαίνω λοιπόν με φόρα κι εγώ και του λέω: "Πωπω τι μου λέτε, τόσο πολύ σας ενοχλούσα! Δεν το πιστεύω! Αν είναι δυνατόν να σας ενοχλώ μπροστά από το σπίτι σας τόσες μέρες!! Να το πάρω να το πάρω! Πού θέλετε να το βάλω να μην σας ενοχλεί? Ήρθα εγώ από την Αθήνα για τρεις μέρες για να σας αναστατώσω εσάς στο σπίτι σας? Χίλια συγγνώμη! Χίλια συγγνώμη!"
Αφού μου υπέδειξε που να παρκάρω και μου είπε να μην το ξανακάνω, μπήκε αυτός στο σπίτι του και εγώ γελώντας στο σπίτι των φίλων!
Και έτσι φίλοι μου πρέπει να αντιδρούμε! Χαλαρά! Να μη δίνουμε σημασία ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΝΙΩΘΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Comments
Post a Comment