Mind the gap...

Ζω στο Hollywood. Περπατάω στο δρόμο και είμαι ευδιάθετη. Νιώθω όμορφη. Νιώθω πως μπορώ να κατακτήσω όλον τον κόσμο. Χιλιάδες μάτια είναι στραμμένα πάνω μου και αναρωτιούνται που την βρίσκει αυτή η χοντρούλα τόση αυτοπεποίθηση. Και περνάω από ένα γεμάτο μαγαζί, με κόσμο που έχει ξεκινήσει τη διασκέδαση της Παρασκευής. Έχω μόλις αγοράσει κάτι για μένα. Γυαλιά. Και τα έχω φορέσει. Και εκεί που δεν περπατάω πετάω ... πέφτω. Μπροστά στον κόσμο. Και προσγειώνομαι στο Περιστέρι. 

Νομίζω πως όλα καταστράφηκαν και πως δεν θα ξανακυκλοφορήσω, μέχρι που νιώθω ένα δυνατό αντρικό χέρι στον ώμο μου. Το μόνο που μένει να επιβεβαιώσω είναι αν το χέρι είναι ενός όμορφου άντρα που μου χαμογελάει και ερωτευόμαστε παράφορα (Hollywood), ή του καταστηματάρχη που με πετάει από το πεζοδρόμιο επειδή θα του διαλύσω το μαγαζί (Περιστέρι). 

Και τότε αποφασίζω να σηκώσω το κεφάλι μου.