Αναπολώντας

Όταν ήμουν μικρή είχα αδυναμία στη Βουγιουκλάκη και τις ταινίες της! Μου έφτιαχναν τη διάθεση πάντα. Οι ευχάριστες, όχι οι πολεμικές και οι βαριές. Αυτές δεν τις έχω δει ποτέ! Ήταν το καλύτερό μου!!

Ένα βράδυ λοιπόν, όντας παιδί, με πονούσε η κοιλιά μου πάρα πολύ και δεν μπορούσα να κοιμηθώ! Η μαμά μου με σήκωσε από το κρεβάτι και μου είπε να κάτσω μαζί της στο σαλόνι γιατί θα άρχιζε στην τηλεόραση μία ταινία με τη Βουγιουκλάκη. Καθόμασταν αρκετή ώρα και η ταινία δεν είχε αρχίσει. Όλο ρωτούσα τη μανούλα γιατί δεν άρχισε ακόμα και εκείνη μου έλεγε πως τώρα σε πέντε λεπτά ξεκινάει! Ε πέρασε αρκετή ώρα και μαζί με την ώρα και ο πόνος μου! Η μαμά με έβαλε για ύπνο και μου εξήγησε πως μου είπε για την ταινία για να ξεχαστώ!!

Δηλαδή απασχόλησε το μυαλό μου! Τώρα που η μανούλα μου πονάει και κατ επέκταση κι εγώ προσπαθώ να απασχολήσω το μυαλό μου. Γι αυτό λοιπόν δουλεύω πολύ, κάνω σχέδια και όνειρα που θα έκανε ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, κάνω σχέσεις και γνωριμίες χωρίς νόημα για να κυλάει ο χρόνος και να μη σκέφτομαι. Να απασχολώ το μυαλό μου.

Θα το αποκαλούσα και mirroring... Δεν μπορώ να θυμώσω σε κανέναν που η μαμά μου έχει αυτοάνοσο και δύο καρκίνους και από ώρα σε ώρα πεθαίνει, μπορώ όμως να με κάνω δυστυχισμένη και σε άλλους τομείς για να διοχετεύω όλη μου τη θλίψη εκεί. Και ένα θάνατο να τον παραλληλίσω με έναν χωρισμό ή έναν τσακωμό γιατί όλα είναι μια μορφή απώλειας!

Έτσι απλά για να απασχολούμε το λίγο μυαλό που μας μένει...