Ανθώ vs Ανθίζω

Είμαστε τελικά τεράστια μωρά. Εγώ το πιο μεγάλο. Και σε κάθε ευκαιρία κλαίω. Κλαίω που μου λείπει η μαμά μου και που με έχει αφήσει να διαχειρίζομαι όλα τα δύσκολα μόνη μου, μου λείπει που δεν έχω κανέναν να ακούει με ενδιαφέρον τις μαλακίες μου, μου λείπει που δεν έχω κανέναν να διαφωνεί με τις λάθος επιλογές μου, μου λείπει που δεν έχω κανέναν να συμβουλευτώ και μου λείπει απίστευτα που δεν έχω κανέναν να πάρω τηλέφωνο όταν φτάνω κάπου για να μην ανησυχεί. Μου λείπει γιατί δεν μπορώ να τα καταφέρω με τους λογαριασμούς, ούτε με τις φορολογικές δηλώσεις, γιατί δε ράβω τόσο καλά όσο αυτή, ούτε μπαλώνω, ούτε πλέκω. Κανείς δε θα μου φτιάξει πια ζακέτες και γιλέκα, ούτε θα ψάχνει μέρες να βρει το καλύτερο κουμπί για το κάθε ρούχο. 

Μου λείπει γιατί παρόλο που ήταν ο πιο αυστηρός κριτής μου και η πιο απαιτητική από όλους μαζί μου, πάντα με κοίταζε με θαυμασμό και αγάπη για αυτά που εκείνη με έμαθε να καταφέρνω. Μου λείπει να βαριέμαι να απαντάω το τηλέφωνο και να της μιλάω με τις ώρες. Μου λείπει να ζητάω κάτι και να ψάχνει να βρει εκείνη τη λύση, να τα κάνει να φαίνονται όλα εύκολα.

Μου λείπει για τόσους πολλούς λόγους που μπορούν να εκφραστούν με λόγια και για άλλους τόσους που δεν έχω τη δυνατότητα να εκφράσω. 

ΤΟ ευτυχές είναι πως δεν θα λείπει σε άλλους γιατί έχω πάρει όλες τις παραξενιές της και είμαι ίδια στην ισχυρογνωμοσύνη της και στον τρόπο που έδινε απλόχερα την αγάπη της. Τυχεροί εσείς. Κι εγώ άτυχη. Χωρίς μαμά, για περίπου ένα χρόνο. 

Ζορίζομαι πολύ.