Φρούδος έρωτας

Όλος αυτός ο πόνος. Είναι πόνος εαυτού και όχι καρδιάς. Eίναι από φρούδο έρωτα και κούφια ευαισθησία.

Είναι λύπηση. Για τον εαυτό σου που πάλι νόμισε. Λύπηση για την αξιοπρέπεια που πάλι θυσίασες στο βωμό των υποσχέσεων που ποτέ πραγματικά δεν άκουσες. Μόνο φαντάστηκες. Που ήθελες τόσο να είναι αληθινές. Που γέμισες τις μέτριες μνήμες με υπέροχες, φανταστικές, ονειρικές εικόνες που ποτέ δε συνέβησαν.

Νομίζεις πως πονάς για άλλον, μα θρηνείς για σένα. Θρηνείς για την αγάπη και την προσοχή που τελικά δεν εκτιμήθηκε. Για την στοργή και την λατρεία που είχες μέσα σου και τόσο πολύ ξεχείλιζε η καρδιά σου. Γιατί ήθελες να τα δώσεις όλα αυτά. Να τα μοιραστείς και να τα ζήσεις. Να νιώσεις πως είναι στα αλήθεια η ανταλλαγή και η ανταπόκριση. Να νιώσεις πως επέρχεται η σύνδεση από καρδιά και όχι από σώμα. Να νιώσεις ένα και όχι μισό. Και όχι μονό, διπλό.

Και όμως απλά τα ζήτησες επίμονα. Και δεν τα πήρες. Μα ποτέ δεν έπαψες να τα ζητάς και να τα δίνεις. Και για αυτό τώρα πονάς. Δεν έμειναν πολλά να δώσεις. Πεθαίνει κάθε στιγμή μέσα σου η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα που σε θόλωσε και σε έκανε να πιστέψεις σε θεούς που δεν υπάρχουν.

Και τέλος σε πονάει η ανύπαρκτη εκτίμηση. Το κενό που σου αφήνει το γεγονός ότι δεν εκτιμήθηκες εσύ και όλα αυτά. Εσύ.