Η γειτόνισσα

Είπα να μην ασχοληθώ και να μην γράψω γιατί άμα γράψω θα εκνευριστώ και είναι και χρονιάρες μέρες και δεν κάνει να βρίζω.

Είχαμε παλιά στο πίσω σπίτι κάτι κυρίους Πακιστανικής καταγωγής. Ούτε που τους ακούγαμε. Ήσυχοι, κλεισμένοι μέσα, φιμωμένοι, δεν ξέρω τι έκαναν, πάντως δεν ενοχλούσαν κανέναν.

Ήρθε βλέπετε η Ελληνίδα μάνα με τον προβληματικό γάμο και τα τρία παιδιά και είμαι έτοιμη να πετάξω αμπούλες βρώμας μήπως φύγουν αλλά ούτε έτσι έχω ελπίδες.

Μόνιμα τσακώνεται με το σύζυγο- καλό γομάρι κι αυτός- και βρίζονται αισχρά. Μόνιμα τσακώνεται με τα παιδιά της. Ευτυχώς όμως δε τα βρίζει σαν την από πάνω της. Βρίζει μόνο τον άντρα της. (Να τα λέμε τα θετικά, μην είμαστε προκατειλημμένοι). Αυτή, για να γίνω πιο συγκεκριμένη, έχει δύο αγόρια και μία κόρη η οποία είναι και το μωρό της οικογένειας. Τη μικρή τη λένε Αφροδίτη. Τα αγόρια τα λένε Τάσο και Γιώργο και το σύζυγο Απόστολο. Το δικό της όνομα μου διαφεύγει γιατί τα παιδιά τη φωνάζουν μαμά και ο σύζυγος μ.......νη. Οπότε δεν την ξέρω με το όνομά της.

Σήμερα από το πρωί τσακώνεται με τα παιδιά γιατί ο μεγάλος έχει κάτσει στο ποδήλατο του μικρού και το στραβώνει, ο μικρός κοπανάει την μπάλα στον τοίχο, κανένας από τους δύο δεν προσέχει το μωρό και αυτή έχει να μαγειρέψει και να κυνηγάει τη μικρή η οποία κάτι πρέπει να της κάνει γιατί συνέχεια της λέει "Αφροδίτη πονάω". Και όλα αυτά εγώ τα ακούω στερεοφωνικά μέσα στην ησυχία του σπιτιού μου, μαζί με τις πιθανότητες και τη στατιστική που παλεύω να διαβάσω και η γειτονιά δε με αφήνει.

Για να μη σας πω που στο μνημόσυνο της μαμάς μου με κάποιον τσακωνόταν η κυρία και φώναζε στο τηλέφωνο πως είναι ο πατέρας των παιδιών της και πως δεν αντέχει να χωρίσει και ας κάνει ότι θέλει και ας γυρίζει στα μπαρ αρκεί να έρχεται σπίτι (μα τι έλλειψη αυτοπεποίθησης). Και όλα αυτά εμείς τα ακούγαμε όταν ξεβουλώναμε το βόθρο.

Ουφ! Τα πα, τα μοιράστηκα και τώρα συνεχίζω το διάβασμα.