Ζωή

Δεν πρόκειται για όνομα! Πρόκειται για μεσημεριανή φιλοσοφία.

Μια ζωή (μέχρι τώρα) νομίζω πως με απασχολούσε παραπάνω από οτιδήποτε άλλο το τι θα γίνω και πως θα γίνω αυτο που θέλω και πως θα είμαι όταν θα γίνω αυτό που θέλω. Τώρα που μάλλον έγινε αυτό που θέλω ή και δεν έγινα αλλά δεν πάει και περισσότερο, ψάχνω να καταλάβω γιατί δεν σκέφτηκα ποτέ τι με κάνει ευτυχισμένη. Έμεινε το κεφάλι μου σε ανεκπλήρωτους τίτλους και αξιώσεις που μάλλον μόνο εγώ θεωρώ σημαντικές και μετά έχω το απόλυτο κενό. Αν μπορούσα να κάνω τα πάντα χωρίς να αποτύχω τι θα έκανα;;; 

Ωχ! Δεν έχω απάντηση σε αυτό. Πόσο λυπηρό είναι; Είναι αυτό χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης γεννιάς ή του χαρακτήρα μου; Μήπως το θέμα δεν ήταν ποτέ τα λεφτά αλλά το τι θα έκανα με αυτά; Δυστυχώς δε θα γέμιζα εμπειρίες. Με ξέρω. Με λεφτά, θα ψώνιζα είναι το σίγουρο- όχι μόνο για μένα- αλλά μετά την προσωρινή χαρά του αντικειμένου; Τι; 

Δεν θα ταξίδευα, δεν θα μάθαινα πράγματα, δεν θα διάβαζα βιβλία, δε θα γνώριζα ανθρώπους... 

Πόσο μεγάλο κενό και πόσο δύσκολα καλύπτονται αυτά τα κενά του χαρακτήρα που χτίστηκαν αντισεισμικά τόσα χρόνια σε μια οικογένεια και ένα σχολείο που ο καλύτερος ήταν ο διαβασμένος και αυτός με τις περισσότερες περγαμηνές! Πως να γκρεμίσω την εικόνα που έχουν τα μάτια μου μπροστά τους ανεξάρτητα από το πού στρέφω το βλέμμα μου; 

Πώς να γίνω ευτυχισμένη με λιγότερες αξιώσεις αλλά με επιθυμίες και καθημερινούς στόχους; Πως θα κάνω μια ζωή κατά τα άλλα γεμάτη ιστορίες και εμπειρίες ευτυχισμένη; Πόσα χρόνια ψυχανάλυσης να φάω αναλύοντας όλα τα παραπάνω;

Είναι άραγε η λύση αυτή; Είναι η λύση η αδιαφορία κόντρα στο πολύ και ανούσιο ενδιαφέρον; Είναι η λύση οι άνθρωποι με νόημα και ουσία γύρω μου; 

Μηπως μου λείπει η αγάπη; Μήπως ποτέ κανείς δε θα με δεχτεί και δε θα με αγαπήσει για αυτό που είμαι σαν τη μαμά μου; Μήπως η μοναξιά είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να κάνω στον εαυτό μου;; 

Περνάνε οι μέρες και τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Περνάνε τόσες στιγμές και δεν θα ξανά έρθουν. Και εγώ μέσα από αυτές τις στιγμές μένω ίδια. Ίδια. Απλά μεγαλώνω. Στιγμές στιγμές. Μόνη μου χωρίς άλλους στόχους πιο κοντά στην ευτυχία. Η ζωή είναι αυτό; Ή κάτι άλλο απλούστερο;; 

Δε θα μάθω μάλλον ποτέ!