Δε θα τη γλιτώσω

Είπα να την γλιτώσω την ανάρτηση και το δηλητήριο αλλά δεν γίνεται να κρατήσω τόσο δηλητήριο για τον εαυτό μου.

Όπως είχε πει παλιά η φίλη μου η Χριστίνα στην ορκωμοσία της : "στην ορκωμοσία καλούμε κόσμο, δεν είναι μνημόσυνο." Τότε βέβαια δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοεί ότι στο μνημόσυνο δεν καλούμε. Στο μνημόσυνο ενημερώνονται όσοι είναι σχετικοί και έρχονται. Υπάρχουν τα σχετικά χαρτάκια (στα οποία το δικό μου όνομα είναι μόνο του- ξέρετε), υπάρχουν και οι δικοί σου άνθρωποι που τους λες "το Σάββατο είναι το μνημόσυνο της μαμάς μου στον Αγ. Αντώνη", σε ρωτάνε τι ώρα είναι και τους βλέπεις εκεί.

Φέτος, λοιπόν, στο ετήσιο μνημόσυνο της μητέρας μου, εκτός από συγγενείς και οικογενειακούς φίλους είδα και δύο φιλικά μου πρόσωπα. Τη φίλη μου τη Μαριάννα και το φίλο μου το Γιάννη. Αν δεν ήταν αυτά τα δύο πρόσωπα εκεί, η μέρα μου θα ήταν τραγικά δύσκολη. Όμως, με δύο γελοίες κουβέντες ήρθαν όλα στα ίσια τους. Και αυτό ζητάς από τους φίλους στο κάτω κάτω.

Να είναι πάντα εκεί ακόμα κι αν δεν το περιμένεις και να σε κάνουν να χαμογελάς όταν είσαι πελαγωμένος. Ευχαριστώ λοιπόν πάρα πολύ τη Μαριάννα και το Γιάννη που για την βοήθεια που προσέφερε η παρουσία τους.

Για όλους τους άλλους που απλά δεν ξύπνησαν το Σάββατο το πρωί μετά το καθιερωμένο Παρασκευγιάτικο ξενύχτι, πάλι ευχαριστώ πολύ και επιφυλάσσομαι. Για κάποιους ανθρώπους ο πατέρας της μέλλουσας κουμπάρας τους ήταν πιο δικό τους πρόσωπο από εμένα και τη δική μου μητέρα και σαφώς χρειάζεται περισσότερες θυσίες, μεγαλύτερες χιλιομετρικές αποστάσεις και πρωινό ξύπνημα που για μένα δεν έγινε ποτέ.