Οι μέρες μου

Κάθε μέρα και πιο αλλόκοτοι είναι οι ύπνοι... Πετάγομαι πριν ξυπνήσω. Ονειρεύομαι πριν κοιμηθώ. Και ποτέ δεν μπορώ να αποφασίσω αν αυτό στο οποίο ξυπνάω είναι η ζωή ή θα έρθει αυτή κάποια άλλη στιγμή, με άλλον τρόπο σε ένα άλλο ξύπνημα.

Και έχω θυμό. Θυμό με όλα. Θυμώνω που ξυπνάω. Θυμώνω και όταν κοιμάμαι. Θυμώνω με τις καλημέρες τις τόσο ψεύτικες. Θυμώνω με την αδιαφορία και την αναισθησία. Θυμώνω με τις κακές επιλογές. Εξοργίζομαι με τον εαυτό μου που ακόμα θυμώνω. Κλαίω που δεν ακούω το ένστικτό μου σε όλα, αλλά μόνο στα λάθος, στα πιο ακατάλληλα. Και στο θυμό αυτό κοιμάμαι άσχημα και ξυπνάω άσχημα και μιλάω άσχημα και τρώω άσχημα και σκέφτομαι άσχημα και νιώθω άσχημα. 

Μου φταίνε όλα. Και ο θυμός δεν λέει να φύγει. Δεν βγαίνει έξω. Εγκλωβίζεται και με πνίγει.!

Και κοιμάμαι πολύ. Και κλαίω πολύ. Και είμαι σίγουρη πως ξύπνησα τη λάθος μέρα στο λάθος σημείο! Και θυμώνω που ξύπνησα. Μακάρι να μην ξυπνούσα. Μακάρι να μην κοιμόμουν. Μακάρι να μην θύμωνα, να μην ένιωθα, να μην πονούσα. 

Και πάλι ξύπνησα. Και πάλι τα ίδια. Και πάλι από την αρχή. Μια μέρα δίχως νόημα. Με θυμό. Γεμάτη.