"Ο λύκος της μοναξιάς"

Βιβλίο κι αυτό, της ίδιας συγγραφέως με το "Μην πυροβολείτε τη νύφη", Χρυσήιδα Δημουλίδου. Αυτή τη φορά όμως δεν μιλάμε για ένα ελαφρύ βιβλίο με αγάπες, λουλούδια και αποτυχημένους γάμους.

Αστυνομικό το βιβλίο, ψάξε ψάξε, δε θα τον βρεις το δολοφόνο. Αλλά και να τον βρεις δε θα είσαι σίγουρος αν είναι αυτός.
Καλά, το ότι εξελίσσεται και ειδύλλιο νομίζω πως είναι απόλυτα αναμενόμενο. Ευχάριστο σχεδόν τέλος έχει, ωραία πλοκή έχει, παράλληλες αφηγήσεις και ιστορίες που ίσως και να συνδέονται έχει, τι άλλο θέλετε? Είμαστε πλήρεις!! Σε κρατάει, μαντεύεις, ακολουθείς τα ίχνη και στο τέλος γίνεσαι σαν τις γιαγιάδες που φώναζαν στην τηλεόραση στον αγαπημένο πρωταγωνιστή καθημερινής σειράς να προσέχει γιατί αυτός που του μιλάει είναι ο κακός.

Να το διαβάσετε, εμένα με κράτησε και άρχισα να καταλαβαίνω και να μου είναι οικεία η γραφή της. Χωρίς περίεργες κουβέντες, απλή και κατανοητή, περιγραφική αλλά όχι κουραστική, ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι από ένα βιβλίο που σου κάνει παρέα τα βράδια.

Προτείνεται!