Επεισόδιο 7- Η μέρα της ατυχίας

Διότι υπάρχουν αναμφισβήτητα και τέτοιες. Όπως η χθεσινή. Εχθές το πρωί, εκεί που δούλευα ωραία και καλά με την ομάδα μου στη σχολή, στον υπολογιστή μου, άρχισε να μου κάνει κάτι παλαβά. Λέω εντάξει! Θα του πέράσει. Όλες οι σχέσεις έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Και εκεί καταλάβα πως η σχέση μας δεν περνούσε απλά μια κρίση, αλλά ήταν στα πρόθυρα του χωρισμού.

Κράσαρε ο υπολογιστούλης μου. Μπαμ, μπλε οθόνη, βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τι έπαθες, τι σε πείραξε, εμείς που είπαμε να τα συζητάμε όλα? Τίποτα, ανένδοτος. Και εμένα μου μυρίζει ιός. Μία η εμπόλα, μία αυτό...

Ε, τελείωσε η συνάντηση με την ομάδα και εγώ είπα να κάτσω να προσπαθήσω να δω τι έχει, να το σκανάρω, να το ξανασκανάρω, να δω αν λειτουργεί... Έρχονται φίλοι, μου δίνουν βοήθεια, λύσεις, δοκιμάζω δοκιμάζω. Τίποτα. Δανείζομαι και υπολογιστή, είμαι σαν το χάκερ στη σχολή, πάλι τίποτα. Απελπίζομαι, χρειάζομαι ένα σκληρό να κάνω back-up.

Αποφασίζω να φύγω από τη σχολή και να πάω σπίτι. Πολύ ωραία! Πρέπει πρώτα όμως να παραδώσω το δανεικό υπολογιστή. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Βροχή. Ώπα! Η πρώτη μέρα που δεν έχω μαζί μου ομπρέλα, από τις 27 Αυγούστου. Και ναι, έχει νυχτώσει. Ε δε βαριέσαι, λέω. Θα περπατήσω. Δύο λάπτοπ στα χέρια. Πολλή βροχή. Μούσκεμα η Μαριλένα. Περιμένω το τραμ, περπατάω κι άλλο, δε βλέπω από τη βροχή διότι φοράω και γυαλιά, μούσκεμα τα μαλλιά μου, το παντελόνι μου, το σακάκι μου. Αλλά όλα καλά. Αφήνω το λάπτοπ και πάω προς τη στάση για την επιστροφή. Περιμένω δέκα ολόκληρα λεπτά στη στάση με τη βροχή να μου έρχεται στο πρόσωπο, διότι η βροχή εδώ είναι οριζόντια. Και έρχεται το τραμ. Ζεστό, ήσυχο. Μπαίνω, βάζω ακουστικά και παρακαλάω να κατέβω στο σπίτι να στεγνώσω.

Όχι. Με σκουντάει μία κυρία και μου λέει κάτι στα σουηδικά. Τι λες τη λέω? Μου εξηγεί στα αγγλικά πως αυτό είναι το τέρμα και πως πρέπει να κατέβω. Για να μη βιαστείτε να πείτε ότι κοιμήθηκα, πολύ απλά, το τρένο αυτό θα αποσυρόταν. Και έτσι είχε πάει σε ένα σημείο που δεν ήξερα. Και έπρεπε να πάρω άλλο. Ευτυχώς που ήταν εκεί η στάση για το άλλο και απλά περίμενα άλλο λίγο, βρεγμένη, έξω. Και μετά ήρθε. Έκανα το σταυρό μου και μπήκα.

Έφτασα σπίτι μετά από μία τρομερά απογοητευτική μέρα. Αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω χωρίς να φτιάξω τον υπολογιστή. Και έτσι δώστου ξενύχτι. Όχι δεν κοιμήθηκα. Και είχα να πάω στη σχολή. Και έκανα format. Και εκεί που νόμιζα πως έφτιαξε ξανακράσαρε. Και εγώ με ψυχοφάρμακα.

Την εργασία μου εχθές την έκανα από το κινητό και πολύ χαίρομαι που έχω και αυτό γιατί έτσι που πάμε εγώ το καταλαβαίνω, το σύμπαν μου στέλνει μηνύματα ότι δεν πρέπει να έχω υπολογιστές. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Σήμερα, εδώ ακόμα παλεύω. Ποιος ξέρει? Ίσως να δουλέψει κάποια στιγμή. Για την αγάπη μας. 

Comments

Popular Posts