. . .

Ένα περίεργο πράγμα με τα όνειρα. Δεν καταλαβαίνεις πόσο διαρκούν και πότε τα βλέπεις. Εγώ απόψε όμως κατάλαβα.

Είδα στον ύπνο μου, τα τελευταία λεπτά, πως θα πήγαινα για καφέ με τη μαμά μου και πως την περίμενα πως και πως να της πω τα νέα μου. Και ήρθε, είχε κάνει μία εγχείρηση στο στόμα και δεν μπορούσε να μιλήσει αλλά ήταν καλά, όπως θέλω να τη θυμάμαι. Και με αγκάλιασε και της έλεγα πόσο πολύ μου λείπει κάθε μέρα! Κάθε μέρα και πιο πολύ! Και με άκουγε, με άκουγε, αλλά δεν μπορούσε να μου μιλήσει. Και σκέφτηκα πως ίσως και τώρα κάπως έτσι είναι. Με ακούει αλλά δεν μπορεί να μου μιλήσει.

Αυτό το τόσο σύντομο. Και μετά ξύπνησα γρήγορα και σηκώθηκα νωρίς. Ίσως η μαμά ήθελε να μου πει να σηκωθώ νωρίς για να διαβάσω.

Θέλω τη μαμά μου.