Χμμμ για να ... πούμε

Dear non-greek friends and readers. The following piece is so disturbing for non-greek minds, so it is my choice not to try to translate it. However, google translate is your choice as well. Thank you!!

Παίζεται ένα σοβαρό παιχνίδι επιλογών. Μπορεί να είναι απλά άσχημες μέρες. Μπορεί να είναι και το ένστικτο που μιλάει, αλλά πρέπει να μη σταματάω τον εαυτό μου από αυτό που θέλει να κάνει. Δεν πρέπει να διχάζομαι. Οπότε έχω να πω τα παρακάτω. Είναι η δεύτερη φορά, από όσο θυμάμαι τουλάχιστον, στη ζωή μου που δεν αντέχω άλλο αυτού του είδους την συναισθηματική ανταλλαγή. Με κουράζει. Με ξεπερνάει. Την πρώτη φορά που το ένιωσα απομακρύνθηκα. Και τώρα μπορώ να πω ότι το σκέφτομαι και το μετανιώνω. Από την άλλη βέβαια, ακόμα και οι λόγοι που το μετανιώνω είναι κοινωνικοί και όχι δικοί μου. Άρα ίσως να επέλεξα και σωστά. Και μετά σκέφτομαι... Τώρα τι κάνουμε; Αυτό που θέλουμε ή το τυπικό; Μετά, έρχεται μία ακόμα συνθήκη να ακολουθήσει το τυπικό και το κοινωνικό. Η υποχρέωση. Έχω υποχρέωση, άρα πρέπει να ανεχτώ, ή πρέπει να χαμογελάσω. Δεν είμαι σίγουρη ότι γίνομαι αντιληπτή από το κοινό μου τώρα. Είμαι όμως σίγουρη πως θα δεχτώ μηνύματα από δικούς μου για το τι έγινε, ποιος με πείραξε και τα συναφή.

Κανείς δεν με πείραξε, τίποτα δεν έγινε. Απλά έτσι είμαι. Με πειράζουν πράγματα και αυτοί που τα κάνουν δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβουν ότι με πειράζουν, όχι από εμένα. Αλλά πρέπει να το καταλάβουν μόνοι τους. Έτσι είμαι εγώ. Περιμένω πράγματα από ανθρώπους. Περιμένω πολλά! Όταν δίνω, δίνω γιατί περιμένω. Κατανόηση, όχι πράγματα.

Σας ζάλισα ή όχι ακόμα;
Ανακεφαλαίωση: Μπορεί να χαμογελάω στους γύρω μου ακόμα και όταν αυτά που κάνουν με ενοχλούν. Προς το παρόν, κάνω υπομονή. Αλλά δεν ξέρω πότε θα αρχίσω να δείχνω τις σκέψεις μου.

Αυτό που σκέφτομαι, είναι πως δεν πρέπει να ορμήσω στις λέξεις. Πρέπει να βλέπω τις λέξεις ως παρατηρητής.

Αυτό προτείνω και σε εσάς, ειδικά για το συγκεκριμένο κείμενο.