Ώρες ώρες

Ώρες ώρες ακούω κάτι πράγματα και τρελαίνομαι. Ακούω τι συμβαίνει γύρω μου, στους ανθρώπους που αγαπάω και θυμώνω υπερβολικά.

Ώρες ώρες ακούω τι παραμύθια μου πουλάνε και εγώ τα αγοράζω- και όχι απλά τα αγοράζω αλλά τα χρυσοπληρώνω κιόλας- και αναρωτιέμαι αν αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου είναι μυαλό ή κουρκούτι.

Ώρες ώρες απορώ με τα πράγματα και τις καταστάσεις που ανέχομαι και δεν έχω και κανένα συμφέρον να τις ανέχομαι.

Ώρες ώρες απορώ πως δεν έχω χρησιμοποιήσει τα φονικά όπλα/ χέρια μου για να τοποθετήσω κάτι μαϊντανούς στο έδαφος όπου και ανήκουν.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα συνεχίσουν οι γύρω να νομίζουν ότι με κοροϊδεύουν και να εκμεταλλεύονται την καλοσύνη και τους καλούς μου τρόπους.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είναι όντως ρόδα και γυρίζει και θα πάρει σβάρνα και αυτούς που τώρα βρίσκονται από πάνω και πανηγυρίζουν.

Ώρες ώρες αναγκάζομαι να συγχωρώ απαράδεκτες συμπεριφορές που δεν μου αρμόζουν και φυσικά δεν μου αξίζουν από ηλίθιους και ανυπόστατους φόβους που έχω στο κουρκούτι μου.

Ώρες ώρες αναγκάζομαι να κάνω τέτοιου είδους αναρτήσεις γιατί τα γραπτά μένουν και τα συμπεράσματα που βγαίνουν στα γραπτά είναι αυτά που πρέπει πραγματικά να αποτυπωθούν αλλά όχι στο διαδίκτυο, στη μνήμη μας.