Πινακίδα

Τι θυμήθηκα βραδιάτικα! Μία αστεία (μπα) ιστορία που έζησα πριν από κάποια χρόνια. Σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας γιατί όλα αυτά που μου συμβαίνουν με τα χρόνια τα ξεχνάω και όχι πως είμαι εγώ αλλά είναι πραγματικά αξιομνημόνευτα!

Ήμουν με το punto. Το πρώτο και υπεραγαπημένο μου αυτοκινητάκι. Τότε που η βενζίνη είχε 0,75 και εμείς οργώναμε την αττική (όσο μπορούσαμε και ξέραμε γιατί έχω και ένα θεματάκι με τους δρόμους όπως θα έχει γίνει ήδη γνωστό). Γύριζα από μία μάζωξη σε σπίτι φίλων, αργά βράδυ και χειμώνας! Με έβγαλε ο δρόμος στο Μενίδι. Εκεί που πήγαινα άρχισε το αυτοκίνητο να βγάζει έναν περίεργο μεταλλικό ήχο.

Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω πως είμαι μηχανικός. Αλλά πήγαινα συχνά στη μάχη χωρίς το κράνος μου. Στην αρχή φαντάστηκα πως ήταν ιδέα μου, παρόλα αυτά έκοψα ταχύτητα. Ο ήχος γινόταν όλο και πιο δυνατός. Αν και δεν είχα περίεργη αίσθηση του τιμονιού φοβήθηκα μην έχω πάθει λάστιχο και δεν το χω πάρει χαμπάρι. Άκουγα και δυνατή μουσική και μεράκλωνα, καψούρα πολύ εγώ τότε, τρομάρα μου.
Ε σε κάποια στιγμή έκανα το αμάξι στην άκρη για να κατέβω να δω τι ήχος είναι αυτός που με ακολουθεί και τι θέλει από μένα.

Σκοτάδι πίσσα, κρύο και ερημιά. Τσακάλια και περίεργες σκιές. Και κάπως έτσι αρχίζουν τα θρίλερ, όπως θα έλεγε και ένας φίλος μου. Ξεκινάω να κάνω τον κύκλο του αυτοκινήτου και τι βλέπω? Είχε ξεβιδωθεί από τη μία πλευρά η πίσω πινακίδα και είχε κρεμαστεί κάθετα! Και δεν στεκόταν στην κανονική οριζόντια θέση της ούτε και ξεβιδωνόταν η ...βιδωμένη βίδα.

Ουφ! Την έβγαλα όλη με τα χίλια ζόρια. Παραλίγο να βγει και ο προφυλακτήρας από το τράβηγμα διότι η ηλίθια δεν είχα κατσαβίδια και κλειδιά μαζί μου. Τώρα όμως έπαθα και έμαθα και είμαι πλήρως εξοπλισμένη. Και αν ακούω και δυνατό μεταλλικό θόρυβο κατεβαίνω από το όχημα και πάω κατευθείαν στην πινακίδα... Για να μην την σύρω πάλι πολλά πολλά χιλιόμετρα... Πφφφ γυναίκες! :)

Για εσάς που ενδιαφέρεστε για το τι απέγινε η πινακίδα την πακτώσαμε τόσο καλά που και να θέλεις να τη βγάλεις δε βγαίνει... Να ναι καλά ο γαμπρούλης μου! :)