Φεύγω?!?! Φεύγεις!?!?

Από το πρωί με απασχολεί έντονα μία σκέψη. Έκανα διάφορα διαλείμματα βέβαια καθότι κάηκα με το φίλο Γιάννη τηλεφωνικώς. Αναρωτιόμουν λοιπόν πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να φεύγει κάποιος. Να φεύγει από μία δουλειά (πόσο ατυχές το παράδειγμα Θεέ μου), να φεύγει από μία πόλη, από μία χώρα, από ανθρώπους και από σχέσεις...
Γενικά να φεύγει...
Έχω τάσεις φυγής σας το λέω για να μην αναρωτιέσαι αν εννοώ τα όσα ακολουθούν. 


Πότε καταλαβαίνεις την κατάλληλη στιγμή για να φύγεις? Αν είναι νωρίς έχεις χάσει το καλύτερο, αν είναι αργά, ίσως και να σε έχουν διώξει. Και επίσης με απασχολεί το παρακάτω. 
"Φεύγεις όταν..." ή "φεύγεις για να...".


Μία μέρα μου είπαν δύο διαφορετικές αλήθειες για το ίδιο πράγμα. Ήταν αντικρουόμενες. Και εκεί κατάλαβα ότι για άλλη μια φορά όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και ότι ο καθένας σε κάθε περίπτωση κρίνει την εικόνα διαφορετικά. Αυτό το λέω γιατί στα δύο παραπάνω μπορεί να δοθούν πολλές ερμηνείες. Το "φεύγεις όταν..." είναι έξυπνο από τη μία, αλλά και θρασύδειλο από την άλλη. Το "φεύγεις για να..." είναι θαρραλέο αλλά και ανόητο ταυτόχρονα. Και παίζει ρόλο και η συναισθηματική ασφάλεια και ανασφάλεια της στιγμής.  


Φεύγεις όταν καταλαβαίνεις ότι δε σε παίρνει άλλο, ότι δε σου φτάνει το ύφασμα. Φεύγεις όταν μπορείς και αισθανθείς έτοιμος να φύγεις. Φεύγεις όταν είσαι συναισθηματικά ασφαλής ή όταν είσαι καβατζωμένος. Φεύγεις όταν έχεις κάπου να πας. Φεύγεις όταν πρέπει. Φεύγεις όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Φεύγεις όταν τα πράγματα γίνονται βαρετά και εύκολα.
Φεύγεις για να πας κάπου καλύτερα. Φεύγεις για να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο. Φεύγεις για να αποδείξεις πως μπορείς. Φεύγεις για να μη σε διώξουν. Φεύγεις για να προλάβεις. Φεύγεις για να μην βρεθείς στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Φεύγεις για να τους λείψεις. Φεύγεις για να ησυχάσεις. 


Κάποιες καταστάσεις είναι γεννημένες για να τελειώνουν. Κάποιες άλλες όχι. 
Κάποιες τρίτες ούτε καν αρχίζουν...


Και όπως είπα πρόσφατα, ένα πράγμα έχω να πω: δεν έχω να πω απολύτως τίποτα.