Κυνήγι

Όλο το παιχνίδι είναι στο κυνήγι. Αυτή είναι η διαδικασία που επιθυμούμε διακαώς, αυτή είναι η διαδικασία με την περισσότερη αδρεναλίνη. Νομίζουμε πως όταν πιάσουμε το θήραμα θα είναι η στιγμή της επιβεβαίωσης, αλλά άμα το πιάσεις τι θα το κάνεις. Νομίζουμε πως κυνηγάμε για το αποτέλεσμα ενώ στην ουσία το κυνήγι είναι αυτό που θέλουμε. Εκεί έχω καταλήξει.


Ως προς τη γυναικεία πλευρά, θεωρώ πως είναι ταλέντο να είσαι το σωστό θήραμα. Δεν είναι απλή υπόθεση. Πρέπει να ξέρεις και να τρέχεις και να προσαρμόζεις την ταχύτητά σου σε αυτήν του κυνηγού για να ξέρεις πως θα σε πιάσει σίγουρα αλλά θα είσαι εν κινήσει.


Όσες φορές έχω χάσει το παιχνίδι ξέρω τι φταίει. Το βλέπω, αλλά το βλέπω μετά. Διότι έχει αρχίσει ο καημένος ο κυνηγός να τρέχει, να στήνει παγίδες, να οπλίζει καραμπίνες και να αμολάει τα σκυλιά, και εγώ εκεί κάνω το τεραστιότερο (ε ναι εντάξει, μη σχολιάσετε τη λέξη) λάθος. 


Είμαι το θήραμα και αυτός ο κυνηγός και καταλήγω να σταματήσω τον καλπασμό και να περιμένω να δω από ποια μεριά θα πυροβολήσει για να σταθώ ακριβώς μπροστά από τη σφαίρα. Επιτηδευμένα. Και εκεί αυτόματα χάνει και ο άλλος την ιδιότητα του κυνηγού και μένεις εσύ να τον κυνηγάς και να του λες "στάσου μύγδαλα" ή ακόμα χειρότερα, να του λες "κυνήγησε με καλέ μη φεύγεις". Ναι. Και γίνεσαι κυνηγός χωρίς να ξέρεις τα κόλπα και χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό. Και αναρωτιέσαι μετά "Μα γιατί με ήθελε στην αρχή και τώρα δε με θέλει? " Γιατί ήσουν θηρίο στην αρχή και μετά κότεψες και σκέφτηκες τι θα κάνω για να με φάει γρηγορότερα. 


Τα έπαθα, μακάρι και να έμαθα. Το θέμα είναι να ξεκουράσω τα πόδια μου πριν αρχίσει να με κυνηγάει κάτι άλλο. Πρέπει το τρέξιμο να φαίνεται πραγματικό...