Εργασία και χαρά!

Κάθε, μα κάθε πρωί που είμαι στη δουλειά, σκέφτομαι κάτι που θέλω να γράψω στο blog μου και λέω πως όταν γυρίσω στο σπίτι θα το γράψω.
Όταν γυρίζω σπίτι, κάθε, μα κάθε μέρα, ξεραίνομαι στον ύπνο. Ναι, δεν γράφω. Το καταλάβατε φαντάζομαι. 
Και δεν είναι μόνο η κούραση και το θέμα χρόνου. Είναι φυσικά και η μνήμη μου που, ελπίζοντας να είναι η μόνη, με απατά. Δεν θυμάμαι τι ήθελα να γράψω. Τι ήθελα να αναλύσω. 
Και μετά στεναχωριέμαι. Και δεν γράφω!!!!!!! Αυτά είναι τα καυτά θέματά μου. Έπιασα μία δουλειά σαν παιδί κι εγώ, σαν τυχερό για πρώτη φορά παιδί. Και τώρα δουλεύω. Τώρα παράγω έργο. Επειδή όμως σήμερα ήπια έναν διπλό καφέ μετά τη δουλειά, θα γράψω. Ω ναι! Προετοιμαστείτε...