Σαν σήμερα

Έχει διαφορά λίγων μηνών από σήμερα βέβαια και όχι χρόνων αλλά είναι αξιομνημόνευτο καθότι ένα έγκαυμα δεν ξεχνιέται τόσο απλά. 
Και εγώ αγαπημένοι μου φίλοι κάηκα... Κατακάηκα!
Διότι σαν σήμερα, πριν από κάποιους μήνες η μαμά μου ήθελε να βεβαιωθεί πως η προικούλα μου- που δεν είναι δικιά μου- θα είναι σαφώς ορισμένη. Έπρεπε να συνοδέψω την αγαπημένη μου μητέρα στο χωριό προκειμένου να οδηγήσουμε στο σωστό οικόπεδο τους τοπογράφους που ανέλαβαν να μας φτιάξουν το τοπογραφικό. Και επειδή η μητέρα μου δεν πήρε τηλέφωνο στα κεντρικά και με δική της πρωτοβουλία μου υπέδειξε να μείνω με τους ανθρώπους που θα μετρούσαν ενώ αυτή θα ήταν στο καφενείο του χωριού και καφενείο του παππού μου (παλιά), εγώ έμεινα. 
Ναι. Εγώ βέβαια ήμουν με το 12ποντο και το ανοιχτό μπλουζάκι καθότι δεν έχω κάνει και πολλά τοπογραφικά στη ζωή μου. Επίσης, δεν έχω πάει και πολλές φορές στο χωριό για να ξέρω την ακριβή τοποθεσία του οικοπέδου. Και γενικά όχου καλοκαίρι ήταν και είχα πάρει τα καινούργια μου ψηλοτάκουνα. 
Και έγινε το τοπογραφικό. Και κάηκα. Και μετά έπιασε βροχή και δροσιστήκαμε. Αλλά η κεντρική ιδέα ήταν πως κάηκα. Αυτά! Και του χρόνου?