Δεν βοηθάει και τίποτα
Ναι, για να θυμόμαστε τους αγαπημένους μας παλιά, είχαμε φωτογραφίες, μνημόσυνα, μαζώξεις και δεν ξέρω τι άλλο σκαρφίζονταν...
Τώρα, έχοντας βιώσει μία απώλεια και προσπαθώντας να ορθοποδήσεις, δεν έχεις μόνο να έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με τα αντικείμενα του εκλειπόντος, με τις αναμνήσεις σου, με τις σκέψεις και τους φόβους. Όχι, δεν αρκεί αυτό. Έχεις να αντιμετωπίσεις και την τεχνολογία. Και τα κοινωνικά δίκτυα.
Και εγώ έχασα τον μπαμπά μου. Βασικά, αυτό είναι μία απόλυτα ηλίθια έκφραση, δεν τον έχασα, ξέρω ακριβώς που βρίσκεται, τέλος πάντων στο περίπου, καθότι δεν ήμουν ακριβώς μπροστά την ώρα της ταφής. Αλλά, για να μπω στο θέμα, χαζεύω στο facebook και βλέπω τις αναρτήσεις του, τα σχόλια του στις φωτογραφίες μου, το στίγμα του στο διαδίκτυο. Μπορεί να ακούγεται χαζό, μα αυτά πολλές φορές πονάνε περισσότερο από άλλα. Φαντάζομαι τον μπαμπά μου την ώρα που τα έγραφε, θυμάμαι τον ενθουσιασμό του για το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα, θυμάμαι την επιμονή του να καταλάβει τόσα πράγματα, να χαίρεται κοιτώντας το χωριό του από τους χάρτες, να μας δείχνει και να μας λέει ιστορίες.
Ο μπαμπάς μου μου έλεγε πάντα να μην αγχώνομαι και πως όλα θα πάνε καλά. Τώρα αυτή η συμβουλή είναι μόνο ανάμνηση. Και η δύσκολη στιγμή σαφώς είναι το να "κλείσεις" ή να "εξαφανίσεις" αυτό το στίγμα από το διαδίκτυο.
Δεν είναι εύκολο. Εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα να απενεργοποιήσω τον λογαριασμό του μπαμπά μου στο facebook. Και δεν είμαι και πολύ σίγουρη πως θέλω. Δεν είναι φυσικά θέμα τεχνικό, καθότι γνωρίζω τους κωδικούς του και μπορώ να διαγράψω τον λογαριασμό. Είναι μόνο ψυχολογικό. Βέβαια κάθε χρόνο στα γενέθλιά του, που έτσι κι αλλιώς τα θυμάμαι, θα μου βγάζει και μία ειδοποίηση για να του ευχηθώ χρόνια πολλά.
Έμαθα πρόσφατα πως το facebook έχει μία νέα δυνατότητα που ορίζεις ποιος είναι υπεύθυνος για το λογαριασμό σου μετά το θάνατό σου. Χμμμμ....
Θα μου πάρει καιρό να σκεφτώ. Θα προτιμούσα το προφίλ μου στο facebook όπως και τα λοιπά προσωπικά μου δεδομένα να αυτοκαταστραφούν την στιγμή που θα πεθάνω. Γιατί είπαμε, θα κλείσουν σπίτια. :)
Αυτά. Λίγες σκέψεις...
Τώρα, έχοντας βιώσει μία απώλεια και προσπαθώντας να ορθοποδήσεις, δεν έχεις μόνο να έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με τα αντικείμενα του εκλειπόντος, με τις αναμνήσεις σου, με τις σκέψεις και τους φόβους. Όχι, δεν αρκεί αυτό. Έχεις να αντιμετωπίσεις και την τεχνολογία. Και τα κοινωνικά δίκτυα.
Και εγώ έχασα τον μπαμπά μου. Βασικά, αυτό είναι μία απόλυτα ηλίθια έκφραση, δεν τον έχασα, ξέρω ακριβώς που βρίσκεται, τέλος πάντων στο περίπου, καθότι δεν ήμουν ακριβώς μπροστά την ώρα της ταφής. Αλλά, για να μπω στο θέμα, χαζεύω στο facebook και βλέπω τις αναρτήσεις του, τα σχόλια του στις φωτογραφίες μου, το στίγμα του στο διαδίκτυο. Μπορεί να ακούγεται χαζό, μα αυτά πολλές φορές πονάνε περισσότερο από άλλα. Φαντάζομαι τον μπαμπά μου την ώρα που τα έγραφε, θυμάμαι τον ενθουσιασμό του για το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα, θυμάμαι την επιμονή του να καταλάβει τόσα πράγματα, να χαίρεται κοιτώντας το χωριό του από τους χάρτες, να μας δείχνει και να μας λέει ιστορίες.
Ο μπαμπάς μου μου έλεγε πάντα να μην αγχώνομαι και πως όλα θα πάνε καλά. Τώρα αυτή η συμβουλή είναι μόνο ανάμνηση. Και η δύσκολη στιγμή σαφώς είναι το να "κλείσεις" ή να "εξαφανίσεις" αυτό το στίγμα από το διαδίκτυο.
Δεν είναι εύκολο. Εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα να απενεργοποιήσω τον λογαριασμό του μπαμπά μου στο facebook. Και δεν είμαι και πολύ σίγουρη πως θέλω. Δεν είναι φυσικά θέμα τεχνικό, καθότι γνωρίζω τους κωδικούς του και μπορώ να διαγράψω τον λογαριασμό. Είναι μόνο ψυχολογικό. Βέβαια κάθε χρόνο στα γενέθλιά του, που έτσι κι αλλιώς τα θυμάμαι, θα μου βγάζει και μία ειδοποίηση για να του ευχηθώ χρόνια πολλά.
Έμαθα πρόσφατα πως το facebook έχει μία νέα δυνατότητα που ορίζεις ποιος είναι υπεύθυνος για το λογαριασμό σου μετά το θάνατό σου. Χμμμμ....
Θα μου πάρει καιρό να σκεφτώ. Θα προτιμούσα το προφίλ μου στο facebook όπως και τα λοιπά προσωπικά μου δεδομένα να αυτοκαταστραφούν την στιγμή που θα πεθάνω. Γιατί είπαμε, θα κλείσουν σπίτια. :)
Αυτά. Λίγες σκέψεις...
Comments
Post a Comment