Ανθώ vs Ανθίζω

Η κατάσταση χρειάζεται ψυχραιμία. Και κουμπιά. Πολλά κουμπιά. Να τα πατήσεις και να σταματήσεις προσωρινά όσα τρέχουν. Να τα δεις ως εξωτερικός παρατηρητής. Να σκεφτείς τι δείχνουν οι πράξεις και τα λόγια, τι δείχνουν οι σιωπές. Και τότε ίσως, βγάλεις το νόημα της εικόνας. 

Έμαθα βέβαια πως και ο παρατηρητής έχει εμπλοκή στην εξέλιξη της ιστορίας. Οι αντιδράσεις του επηρεάζονται. Υπάρχει ίσως και μία προκατάληψη! Συμπαθείς περισσότερο μερικά αντικείμενα παρατήρησης, είσαι αρνητικά προσκείμενος με άλλα. 

Τι γίνεται όμως αν δεν πατήσεις το κουμπί και αν δεν βγεις από την εικόνα; 

Χμμμ, αρχίζουν τα θέματα. Εκδηλώνεις αντιδράσεις και βγάζεις συμπεριφορές που αν το πρόσωπο που τις έβγαζε ήταν άλλο θα σε ξένιζε… Δεν αντιλαμβάνεσαι άμεσα τις αλλαγές στη συμπεριφορά σου και φυσικά προβληματίζεσαι, θολώνεις, εμπλέκεσαι περισσότερο συναισθηματικά και είναι σαν να προσπαθείς να ξεμπερδέψεις ακουστικά τριών μέτρων που δεν έχουν ξεμπερδευτεί ποτέ. Μία μικρή μπερδεμένη κόλαση στα χέρια σου. Ζεις ένα δράμα. 

Κι αν σ’ αρέσει το δράμα; Και αν ζεις για το δράμα και μέσα από το δράμα; Αν αυτό τελικά σ’ αρέσει; Αν αυτό σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και ευτυχισμένος; Αν δεν σου αρέσει η ηρεμία που τόσο διαφημίζεις πως θέλεις; Αν βαριέσαι τη ρουτίνα; Πώς απαντάς αυτά τα αν; Μόνο με το πάτημα του κουμπιού. Μόνο με το να αλλάξεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό ίσως. Να σκεφτείς έξω από την εικόνα. Να κοιτάξεις άλλες εικόνες. Να δεις διαφορετικά τα πράγματα, τα πάνω κάτω, τα μέσα έξω, τα αριστερά δεξία και τα σωστά λάθος. 

Αν υπήρχε κοινή λογική στα πράγματα θα αντιλαμβανόμασταν όλοι αυτομάτως τις αποκλίσεις. Το πρόβλημα είναι πως η λογική είναι κάτι τόσο υποκειμενικό όσο και η ομορφιά. Συγκρίνοντας τη λογική σου με τις άλλες μπορεί να βρίσκεις κομμάτια κοινά, κομμάτια παράλληλα, κομμάτια αντίθετα. Όταν θα βρεις κομμάτια που εφάπτονται και όταν αυτά τα κομμάτια είναι αρκετά, τότε μπορείς να ξαναμπεις στην εικόνα. Τότε υπάρχουν οι συνθήκες να πατήσεις ξανά το κουμπί και να κρατήσεις την αναπνοή σου για την πιο τρελή και συναρπαστική βουτιά. 

Εγώ το πατάω το κουμπί. Ήρθε η ώρα. Δε θα σας πω σε πια μεριά της εικόνας βρίσκομαι. Θα σας προκαλέσω να αναρωτηθείτε αυτό για σας. Πού είστε; Μπλεγμένοι στην εικόνα, απ’ έξω, ή μέσα συνειδητά;