4.13

Το σπίτι είναι μπάχαλο. Σήμερα δεν έχω κρεβάτι να κοιμηθώ... Νομίζω πως κάπου στο σαλόνι μου έχουν στρώσει.. Φυσικά ο υπολογιστής μου είναι στην κουζίνα γιατί είναι το μόνο μισό τραπέζι κενό για να μπορώ να εναποθέσω το αγοράκι μου (το laptop μου). Και αφού λιώνω τόση ώρα, είπα να φτιάξω και ένα καφέ αλλά το πιο αθόρυβο καφεδάκι ήταν ένα από αυτά τα έτοιμα φακελάκια που είναι και καλά καπουτσίνο. Καλό είναι εντάξει... Ανεκτό! Νομίζω ότι βρέχει. Αλλά δεν το κόβω το κεφάλι μου. 

Σκεφτόμουν για την κατινιά και πόσο παρεξηγημένη έννοια είναι. Εμένα είναι η αγαπημένη μου συνήθεια.  Και αν δεν χαρακτήριζαν τις κατίνες αρνητικά, εγώ όλη μέρα θα ξεκατινιαζόμουν! Ολημερίς όμως! Γιατί έχω να πω διάφορα αλλά προσπαθώντας να κρατήσω το επίπεδο δε τα λέω.

Για να μην πω πως δεν γνωρίζω καν πόσες φορές έχω συγκρατήσει την ασυγκράτητη κατινιά μου για να μη ρίξω το επίπεδο... και φυσικά όλα για ένα κούτελο και για ένα επίπεδο ζούμε.

Και αναρωτιόμουν, τελικά καταπιέζοντας την κατινιά και την καφρίλα μας, ζούμε πραγματικά ελεύθερα? Ναι, οκ, να μην προσβάλλουμε τους άλλους, η ελευθερία μας να σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου, αλλά και εγώ τι να κάνω? Να μην αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο? Μάλλον όχι ε? 

Καλά, θα συγκρατηθώ... αφού δεν θέλω να κλείσω κανένα σπίτι, ούτε καν το δικό μου, και ας είναι συντρίμμια...