Δύσκολα

Μετά την παρθενογένεση, το πιο δύσκολο πράγμα στις μέρες μας είναι να μας αποδέχονται και να μας αγαπάνε γι αυτό που είμαστε. Όσο μεγαλώνουμε μάλλον γινόμαστε απαιτητικοί από τους γύρω. Ίσως γιατί φαντάζει πιο εύκολο να αλλάξεις κάποιον άλλον από το να αλλάξεις τον εαυτό σου. 

Και όμως, είναι δύσκολο. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Δεν πρόκειται να αλλάξουν οι άνθρωποι αν δεν θέλουν πραγματικά. Πόσο μάλλον να αλλάξουν για κάποιον άλλον. Ίσως πρόσκαιρα να προσαρμοστούν αλλά όχι. Δεν είναι αλλαγή αυτό. Αλλαγή είναι μία πλαστική κρούση. Όχι αυτό. 

Πιάνω τον εαυτό μου να βασανίζεται για πράγματα που είναι τόσο απλά. Και φαντάζομαι πως δεν είμαι μόνη. Αναρωτιέμαι πολλές φορές ποιος είναι ο λόγος. Δεν θα μάθω ποτέ. Όσο και να το φιλοσοφώ, δεν αλλάζω, δεν πρόκειται να δω τον κόσμο διαφορετικά από ότι τον έβλεπα τόσα χρόνια. 

Άραγε οι φίλοι μας αποδέχονται και μας αγαπούν γι αυτό που είμαστε? Ή ούτε και αυτοί? Η μαμά μου που με μεγάλωσε και επηρέασε τον χαρακτήρα που διαμόρφωσα σε ένα μεγάλο βαθμό είμαι σίγουρη πως δεν είναι ευχαριστημένη από μένα και δεν με αποδέχεται 100% όπως είμαι. Με αγαπάει σαφώς αλλά δεν με δέχεται απαραίτητα. Γιατί να το κάνει ένας ξένος? 

Μήπως τα πράγματα είναι απλά αλλά τα απλά δεν έχουν πλάκα? Θα ήθελα να απλουστεύσω τις σκέψεις στο μυαλό μου έστω μόνο και για λίγο. Για ... αλλαγή!