Catching up... :)

Πολλές φορές έχω απορήσει γιατί όταν πηγαίνουν δύο άτομα σε μία καφετέρια, παραγγέλνουν καφέ και όχι ποτό, το τονίζω, τον πληρώνουν και χρυσάφι, και αυτό το τονίζω, το μαγαζί σου φέρνει συνοδευτικά ΤΡΙΑ κουλουράκια. Και απορώ... απορώ αν δεν ξέρουν να μετρούν καλά ή αν απλά θέλουν να δουν τι τρόπο θα σκαρφιστείς για να χωρίσεις το τρίτο στη μέση... Είναι χαζοί γιατί αν τσακωθώ εγώ με την παρέα μου για το τρίτο κουλούρι δε θα ξαναβγω για καφέ και έτσι χαμένοι είναι αυτοί.

Είμαι η μόνη που το σκέφτομαι? Μπορεί... μπορεί και να είμαι η μόνη που ενδιαφέρουν τα κουλούρια με τον καφέ.

Αυτές οι απορίες συνήθως μου γεννιούνται όταν είμαι καλή ώρα όπως τώρα με το τηλέφωνο στο αυτί, είμαι σε γραμμή προτεραιότητας, δεν απαντάει κανείς εννοείται, ακούω και κάτι τραγουδάκια καμμένα για να κάνουν την αναμονή μου πιο ευχάριστη, αναρωτιέμαι γιατί δεν λειτουργεί τίποτα, και πάει λέγοντας.

Πήγα και στο ΙΚΑ σήμερα. Εντάξει η κατάσταση είναι αξιαγάπητη. Η γιατρός ευτυχώς καλή! Αλλά όλοι οι υπόλοιποι κύριοι που πρέπει να υπογράψουν τα όσα έγραψε η γιατρός ήταν απελπισία. Καμία συνεννόηση όμως. Καμία. Αφού πήγα υγιής και κόντεψα να φύγω άρρωστη από εκεί μέσα. Αλλά τι να κάνεις... έτσι είναι η ζωή.

Εχθές, για να σας προλάβω και τα νέα μου επειδή ξέρω ότι κόβεστε να μάθετε, πήγα στο νοσοκομείο Σωτηρία για να κάνει η μητέρα μου εξετάσεις. Πήγα στο Κέντρο Αναπνευστικής Ανεπάρκειας. Το θέμα που με έκανε να σταυροκοπιέμαι είναι πως υπήρχαν ασθενείς που κάπνιζαν. Ναι. Είχαν βγει από τους θαλάμους στα ειδικά μπαλκόνια και κάπνιζαν. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί...

Τέλος, έχω να σας πω, πως παραλίγο να μην ζω σήμερα καθότι εχθές περπατούσα για να πάω σε δουλειές και ενώ ήμουν σε μία διασταύρωση, πέρασε ένα αυτοκίνητο από ένα στοπ, χτύπησε ένας άλλος που είχε προτεραιότητα πάνω του, του έφυγε το αυτοκίνητο και ήρθε και έσκασε στο παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά μου. Όριο να σας έγραφα από .... αλλού σήμερα (δε λέω ψηλά γιατί είμαι σίγουρη πως θα καώ στην κόλαση αν και δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως η κόλαση είναι κάτω και ο παράδεισος επάνω... χοχοχο) .

Αυτά. Ελλαδάρα. Η λύση είναι μία. Πάμε να φύγουμε. Και πολύ κάτσαμε.