Ισορροπίες?

Πώς λέμε την κατάσταση που είναι μία καλή μέρα και μία κακή? Μία μέρα γεμάτη χαμόγελα και μία μέρα γεμάτη αμφιβολίες? Πώς λέγεται αυτό το φαινόμενο? Είναι μήπως η προσπάθεια της καθημερινότητας να κρατήσει τις ισορροπίες? Ή η προσπάθεια της να μας σπάσει τα νεύρα? Να ΜΟΥ σπάσει τα νεύρα? Και όταν τα δικά μου σπάνε- εύκολα τον τελευταίο καιρό ομολογώ- σπάω με μεγάλη και σίγουρη επιτυχία και των γύρω μου. 


What the hell happened again? What now? What? 


Παραθέτω τα σοφά λόγια της φίλης μου Christina Core γιατί πρέπει συνεχώς να τα θυμάμαι για να επιβιώσω: 

"Να κάνεις πράγματα στο σημείο που δεν αλλοιώνεις τον εαυτό σου."

Εγώ τον αλλοιώνω κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ακόμα και όταν περνάω καλά αλλοιώνομαι γιατί ονειρεύομαι και μετά προσγειώνομαι απότομα. Δεν είμαι έτσι εγώ. Μπορεί ούτε και εγώ να μην ξέρω πως είμαι αλλά σίγουρα δεν είμαι έτσι. Δεν είμαι αυτό. Και δεν μου αξίζουν σκωτσέζικες συνήθειες. Σε κανέναν υποθέτω.