Όταν πάντα φταίνε οι άλλοι...
Όπως είπα και εχθές σε γνωστό κοινωνικό δίκτυο, είναι πιο εύκολο να ζεις δυστυχισμένα όταν οι λάθος επιλογές έγιναν από άλλους και όχι από εσένα...Το θέμα είναι αν όντως έγιναν οι λάθος επιλογές από άλλους και αν όντως μπορεί κάποιος τρίτος να επιλέξει για σένα.
Είναι εύκολο να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες και να γκρινιάζουμε απλά για τις αποφάσεις που παίρνουν οι άλλοι για μας, πού μας έφεραν αυτές αλλά και πόσο καημένοι είμαστε που ζούμε με αυτές αλλά δεν τις αλλάζουμε γιατί έχουμε και το χαρακτηριστικό του οσιομάρτυρα.
Ναι. Πολλές φορές αυτό κάνουμε. Κλαιγόμαστε γιατί κάποιοι άλλοι φταίνε. Είναι εύκολο. Είναι καταπληκτικό. Εγώ αυτό κάνω συνεχώς. Μεμψιμοιρώ. Είναι θα έλεγα μια παράλληλη πραγματικότητα. Φταίνε οι φίλοι, οι γκόμενοι, το αφεντικό, το κράτος, ο σκύλος της γειτόνισσας. Και πάντα υπάρχει λογικός τρόπος να καταλήξουμε στο ότι φταίει κάποιος άλλος. Μάλιστα αυτό λέγεται και κάπως, κάτσε να δεις πως, α ναι, το θυμήθηκα! Λέω ψέματα στον εαυτό μου λέγεται!
Οι επιλογές είναι ατομικές. Ποτέ δεν είναι ομαδικές. Οι επιλογές έχουν να κάνουν με το μυαλό μας. Ακόμα και το να αφήσουμε κάποιον άλλον να αποφασίσει για μας είναι μία επιλογή δική μας. Και άρα φταίμε εμείς και μόνο εμείς. Κανένας άλλος δεν είναι ποτέ υπεύθυνος για την κατάστασή μας γιατί σε κανέναν άνθρωπο δεν μπορούν να συμβούν πράγματα όταν δεν τα επιτρέπει. Οπότε είναι απλά μαθηματικά. Δεν θα πω 1+1 κάνουν δύο γιατί τελικά δεν μπορώ να πω τι γίνεται για μεγάλες τιμές του 1... Θα πω πως τα πράγματα είναι απλά και εμείς τα δυσκολεύουμε. Εμείς αντί να μετρήσουμε με τα δάχτυλα των χεριών μας ανάγουμε τα προβλήματα σε διαφορικές εξισώσεις και επειδή είμαστε ανήμποροι να τα λύσουμε, τα περνάμε σε άλλη βάση. Φταίει άλλος που είμαι δυστυχισμένος...
Όλοι όσοι αφήνουν άλλους να αποφασίσουν, αξίζουν να λουστούν τις λανθασμένες επιλογές από πάνω μέχρι κάτω και φυσικά να ζουν δυστυχισμένα και ΑΠΛΟΪΚΆ. Όσοι τα λάθη τους τα κάνουν μόνοι τους, τα παραδέχονται και μαθαίνουν από αυτά, ζουν χαμογελαστοί!
Και στα δικά σας λοιπόν. Εγώ λέω να αρχίζω να βάζω μυαλό (όχι μόνο χρόνια και κιλά)
Είναι εύκολο να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες και να γκρινιάζουμε απλά για τις αποφάσεις που παίρνουν οι άλλοι για μας, πού μας έφεραν αυτές αλλά και πόσο καημένοι είμαστε που ζούμε με αυτές αλλά δεν τις αλλάζουμε γιατί έχουμε και το χαρακτηριστικό του οσιομάρτυρα.
Ναι. Πολλές φορές αυτό κάνουμε. Κλαιγόμαστε γιατί κάποιοι άλλοι φταίνε. Είναι εύκολο. Είναι καταπληκτικό. Εγώ αυτό κάνω συνεχώς. Μεμψιμοιρώ. Είναι θα έλεγα μια παράλληλη πραγματικότητα. Φταίνε οι φίλοι, οι γκόμενοι, το αφεντικό, το κράτος, ο σκύλος της γειτόνισσας. Και πάντα υπάρχει λογικός τρόπος να καταλήξουμε στο ότι φταίει κάποιος άλλος. Μάλιστα αυτό λέγεται και κάπως, κάτσε να δεις πως, α ναι, το θυμήθηκα! Λέω ψέματα στον εαυτό μου λέγεται!
Οι επιλογές είναι ατομικές. Ποτέ δεν είναι ομαδικές. Οι επιλογές έχουν να κάνουν με το μυαλό μας. Ακόμα και το να αφήσουμε κάποιον άλλον να αποφασίσει για μας είναι μία επιλογή δική μας. Και άρα φταίμε εμείς και μόνο εμείς. Κανένας άλλος δεν είναι ποτέ υπεύθυνος για την κατάστασή μας γιατί σε κανέναν άνθρωπο δεν μπορούν να συμβούν πράγματα όταν δεν τα επιτρέπει. Οπότε είναι απλά μαθηματικά. Δεν θα πω 1+1 κάνουν δύο γιατί τελικά δεν μπορώ να πω τι γίνεται για μεγάλες τιμές του 1... Θα πω πως τα πράγματα είναι απλά και εμείς τα δυσκολεύουμε. Εμείς αντί να μετρήσουμε με τα δάχτυλα των χεριών μας ανάγουμε τα προβλήματα σε διαφορικές εξισώσεις και επειδή είμαστε ανήμποροι να τα λύσουμε, τα περνάμε σε άλλη βάση. Φταίει άλλος που είμαι δυστυχισμένος...
Όλοι όσοι αφήνουν άλλους να αποφασίσουν, αξίζουν να λουστούν τις λανθασμένες επιλογές από πάνω μέχρι κάτω και φυσικά να ζουν δυστυχισμένα και ΑΠΛΟΪΚΆ. Όσοι τα λάθη τους τα κάνουν μόνοι τους, τα παραδέχονται και μαθαίνουν από αυτά, ζουν χαμογελαστοί!
Και στα δικά σας λοιπόν. Εγώ λέω να αρχίζω να βάζω μυαλό (όχι μόνο χρόνια και κιλά)
Comments
Post a Comment