Χαθήκαμε

Πράγματι χάθηκα και είμαι αδικαιολόγητη. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσα πράγματα θέλω να μοιραστώ μαζί σας και δεν έχω το μυαλό μέχρι να γυρίσω στο σπίτι να τα συγκρατήσω και να σας τα πω... Γενικά η μνήμη μου με απατάει...

Θα σας πω αυτό που είχα πριν και πριν από τρία χρόνια. Όταν μπήκα στο Πολυτεχνείο, θεώρησα πως θα γίνω ένα χρήσιμο μέλος στην κοινωνία και πως θα μπορώ να προσφέρω. Και ναι, εγώ η ίδια το λέω πως όλα είναι απόρροια μηχανολογικού σχεδιασμού. Ναι. @@ είναι. Όταν βρίσκομαι μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και δεν αντιλαμβάνομαι- αλλά ούτε και μπορώ να βοηθήσω, νιώθω ο πιο άχρηστος άνθρωπος στον κόσμο...

Για όσους δε γνωρίζουν, η μαμά μου είναι εδώ και μία εβδομάδα στο νοσοκομείο. Και δεν είναι η μόνη επίπονη εικόνα εκεί μέσα. Το μόνο που έχω να πω είναι πως ο άνθρωπος έχει τεράστια αποθέματα δύναμης μέσα του, που καλό είναι να μη χρειάζονται, αλλά και πως ο άνθρωπος έχει όρια και πως κάποια στιγμή πρέπει να πάψει να επεμβαίνει στη φύση και να αφήνει τα πράγματα χωρίς εγωισμούς να πάρουν το δρόμο τους.

Μεγάλες κουβέντες λέμε όλοι. Και πιο πολύ εγώ τις ώρες της κρίσης και της μόνιμης σύγχυσης στην οποία και βρίσκομαι.

Χαίρομαι λοιπόν. Χαίρομαι που βρίσκω τους φίλους μου δίπλα μου στις περίεργες στιγμές μου, το σύντροφό μου εξαιρετικά απασχολημένο και όλους όσοι παρίσταναν τις σταθερές αξίες δίπλα μου να με διαγράφουν από το facebook. Συγχαρητήρια σε όλους ξεχωριστά, για διαφορετικούς λόγους!

Καλή σας νύχτα παλικάρια και κοπέλες. Ελπίζω να περνάτε καλύτερες μέρες από μένα!!!
Καλά μας κουράγια...