Ποικιλία στιγμών

Νιώθω αυτή τη πελώρια λαχτάρα αυτή τη στιγμή να πάρω κάτι αγκαλιά, να το σφίξω με όλη μου τη δύναμη και να το πνίξω στα φιλιά. Τελικά η πολλή στεναχώρια έχει και τα καλά της. Δεν πάει πιο κάτω. Και φυσικά έχει στιγμές ανεβάσματος. Μια από αυτές είναι και αυτή εδώ η στιγμουλίτσα που θέλω να είμαι το πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου! :)
Δεν μπορώ να φανταστώ πού οφείλεται. Μπορώ να υποθέσω πως δε θα κρατήσει για πολύ καθότι αύριο θα πάω στη δουλειά και πάλι...

Εεεεεε μήπως αυτό είναι καλό? Μήπως είναι καλό που έχω δουλειά? Ναιιιιι!! Γιούπι!!!
Και αν θέλετε να ξέρετε θα φτιάξω και τοστάκι για να το πάρω μαζί μου και να το φάω στο διάλειμμα. Σε μια γωνίτσα θα κάθομαι, δε θα ενοχλήσω κανέναν.
Σε αυτό το σημείο που όοοοοολοι εσείς έχετε βαρεθεί αυτή την ανάρτηση- αν είμαι τυχερή να φτάσετε μέχρι εδώ- να σας θυμίσω πως δεν πρέπει να έχουν και όλα τα πράγματα που κάνουμε- άρα και γράφω- νόημα καθότι θα ήταν η ζωή μας μια μηχανή που δουλεύει στα κόκκινα συνεχώς και έναν κόφτη τον χρειαζόμαστε!

Εεεε εσείς παιδάκια εκεί ΕΞΩ, σε εσάς λέω, που τον τελευταίο καιρό ένιωσα ότι με απορρίψατε- δικαίως- και δε σας μιλούσα και πολύ! Να ξέρετε ότι σας αγαπάω και ότι σας σκέφτομαι συνέχεια και πως πρέπει να το εκμεταλλευτείτε σύντομα πριν σκάσει αυτή η ροζ τσιχλόφουσκα στην οποία με χαρά εγκλωβίστηκα!
Do you need translation?? Didn't think so!!! :)))

Και τώρα που βρεθήκαμε, σας είπα πόσο τρόμαξα με τους δρόμους στο χαζό Φάληρο. Σαν τη Στέλλα Μπεζ κόντεψα να την πάθω. Σύγκρουση με τραμ. Ρεζίλι! Αλλά αφού χάνεις το δρόμο και βρίσκεσαι στις γραμμές! Και δε μιλάω για διασταύρωση... Μιλάω για κάτι αλλόκοτο. Χριστέ μου... ακόμα τρέμουν τα πόδια μου. Καλά έχω κάνει και χειρότερα μη ανακοινώσιμα που για να παραμείνουν έτσι δε συνεχίζω.

Εεεεε Γεια!