Wondering when wandering

Οι άνθρωποι βιώνουν διάφορες απώλειες με όλες τις μορφές τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Κάποιες όμως είναι αγιάτρευτες... Και δεν χωράει το μυαλό μου πως μπορεί η καρδιά μου να το ελέγχει. Προπονείς το μυαλό σου σαν ένα δυνατό μυ με το να κάνει αρνητικές σκέψεις και να φτιάχνει αρνητικά σενάρια για να δυναμώσει και όμως την ώρα που το χρειάζεσαι να τρέξει και να υπερισχύσει, δεν μπορεί αυτός ο καλά γυμνασμένος μυς να περπατήσει... Δεν μπορεί να επιβληθεί στο συναίσθημα και στην καρδιά και δεν μπορεί να κλείσει πληγές ανοιχτές! Γιατί;
Γιατί εγώ που έχω ζήσει τόσες απώλειες στη ζωή μου να θεωρώ κάποιες δυσβάστακτες;
Εμένα που μου χάλασαν τόσες μηχανές στα χέρια, τόσοι υπολογιστές και τόσα κινητά, που διαλύθηκαν τόσες σχέσεις και τόσες φιλίες, εμένα που οι σπουδές μου με δίδαξαν τι σημαίνει φθορά και κύκλος ζωής ... γιατί δε μπορώ να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς τους γονείς μου;
Γιατί δε λέω να καταλάβω πως κάποιες μηχανές είναι ελαττωματικές ή δεν έχει γίνει σωστή συντήρηση ή πως δεν έχουν όλες την ίδια διάρκεια ζωής και τις ίδιες συνθήκες λειτουργίας και πως απλά χαλάνε; Γιατί δεν μπορώ να το δω έτσι; Γιατί φοβάμαι; Γιατί αισθάνομαι ανύμπορη;
Γαμημένη ανθρώπινη φύση... Και τα μισά να ξέραμε πάλι τίποτα δε θα καταλαβαίναμε... Πόσο μάλλον τώρα που δεν ξέρουμε τίποτα...
P.s. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσω τον τρόπο που φαίρομαι στις μηχανές και τους ανθρώπους μου για να κάνω τις στιγμές μας πιο ποιοτικές γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα!!!