Συμβάν

Εχθές το βράδυ φεύγοντας από το νοσοκομείο, το οποίο αν και ωραιότατο είναι στην άκρη του Θεού- μάλλον γιατί όσοι φιλοξενεί κι αυτοί προς το Θεό πάνε, για ευκολία στη μετακίνηση δηλαδή, είδα μία κυρία να περιμένει μάταια ένα λεωφορείο.
Με ρώτησε λοιπόν, αν ξέρω τι ώρα θα περάσει. Της είπα πως δυστυχώς δε γνωρίζω. Μου ζήτησε αν έχω αυτοκίνητο αν μπορώ να την πάρω μαζί μου. Σκέφτηκα πως δε θα ήταν από μόνη της ιδιαιτέρως επικίνδυνη,  plus άμα είναι να πάω από hitchhiker χαλάλι.
Και έτσι και της είπα πως μπορώ να την αφήσω στο μετρό του Αγίου Αντωνίου για να πάει Αττική που ήθελε. Σκέφτομαι πως η προηγούμενη πρόταση για όσους δεν έχουν κυκλοφορήσει με μετρό στην Αθήνα ίσως να μη βγάλει πολύ νόημα αλλά γι αυτό υπάρχει η google.
Και ξεκίνησε το υπέροχο ταξίδι από πάνω στα κάτω. Και τα είπαμε. Ευγενέστατη κυρία, έχει και δύο γιους σε ενδιαφέρουσα ηλικία. Ο μικρός είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά και ο μεγάλος είναι 35 (ωραία διαφορά) και δεν είναι παντρεμένος. Δε ρώτησα βέβαια αν έχει γκόμενα γιατί πάνω από λυσσάρα είμαι και κυρία. Της έδωσα για καλό και για κακό την κάρτα μου- όλο και κάποιο αυθαίρετο θα έχει και εκείνη, Ελληνίδα μάνα με τρία παιδιά και τρία εγγόνια, σωστά?
Και εκεί που ήμουν μέσα στη μαύρη απογοήτευση, γιατί το νοσοκομείο είναι ένας χώρος αποπνικτικός, και εκεί που ήθελα να μπω στο αυτοκίνητο μου και να βγάλω τα μάτια μου από το κλάμα, ήρθε αυτή η γυναίκα στο δρόμο μου και αναγκάστηκα από τις συνθήκες να ξεχαστώ και να φανώ χαμογελαστή και κοινωνική. Και ουσιαστικά ηρέμησα στην πραγματικότητα. Έκανα την καλή μου πράξη, πήρα την ευχή της και κοιμήθηκα.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Αυτά.