[δεν ξέρω τι τίτλο να δώσω]

Κουράστηκα. Όλοι γύρω πεθαίνουν. Άχρηστη ανθρώπινη μηχανή με τα εκατομμύρια ψεγάδια...
Δεν αντέχω άλλο τις εικόνες στο νοσοκομείο, τις φωνές και τα κλάματα, τον ανθρώπινο πόνο.
Δεν αντέχω άνθρωποι που γνωρίζω και αγαπώ να φεύγουν άδικα από τη ζωή... Ακόμα και με το θάνατο εγωιστές είμαστε. Θέλουμε τους άλλους πάντα δίπλα μας. Τους θέλουμε. Τέτοια η ηλιθιότητα της ανθρώπινης φύσης...
Έχω απίστευτη ψυχολογική κούραση φίλοι μου και ακόμα δεν έχω δει τίποτα. Κούραση και θυμό... Αυτά είναι τα συναισθήματα αυτόν τον καιρό...
Γι' αυτό να μην με παρεξηγείτε... Είμαι πάντα καλοπροαίρετη, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που έχουν αναγάγει την κακία σε τέχνη και λένε μόνιμα χοντράδες και στάζουν δηλητήριο.
Α! Και για τους άνετους έχω να πω πως είναι ρόδα η άτιμη και γυρίζει και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μερικούς θα σας περιμένει στη γωνία. Όχι εγώ... Η ζωή!