Elevator

Τη Δευτέρα στο Τζάνειο Νοσοκομείο όπου έκανα την καθιερωμένη μου επίσκεψη για να προσφέρω τις γνώσεις ιατρικής μου στους απλούς πολίτες που α-τυγχάνουν άρρωστοι, προσπάθησα να ανέβω στον 5ο όροφο.
Το Τζάνειο, με εξαίρεση τις πτέρυγες για τις οποίες έπεσαν τρελές μίζες το 2004 λόγω ολυμπιακών αγώνων, είναι ένα παλιό νοσοκομείο. Έχει και ανελκυστήρες! Ναι, έχει. Αλλά είναι μικροί... ατομικοί. Χωράνε δύο φυσιολογικοί άνθρωποι ή τέσσερα μοντέλα ή μισός πολιτικός.
Ε είπα κι εγώ, ζέστη έχει, έχω σκάσει, τακούνια φοράω, ας μην κάνω την παλικαριά να πάω από τις σκάλες! Και μπήκα στο ασανσέρ, εγώ, και δύο κύριοι - παππούδια, στον δεύτερο όροφο.
Και όπως ήταν φυσικό το ασανσέρ έμεινε. Δηλαδή δεν έμεινε ακριβώς. Ξεκίνησε να ιδρώνει για να μας ανεβάσει, αλλά δεν έβρισκε καλά το στόχο του κάθε ορόφου με αποτέλεσμα η πόρτα να μην ανοίγει. Είπα λοιπόν στους χαριτωμένους παππούδες να το πάμε κάτω ή πάνω για να το ευθυγραμμίσουμε, να κατέβουμε και να πάμε από τις σκάλες μπας και φτιάξουμε κώλο (μια χαρά ήταν ο κώλος των παππούδων για την ηλικία τους- για τον δικό μου σκεφτόμουν)
Και σε εκείνη τη δική μου πρόταση ήρθε ο ένας παππούλης να βροντοφωνάξει: "ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙΙΙΙΙΙ!!!! ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ!! ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ! ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ! "
Προσπάθησα μάταια να του εξηγήσω ότι δε φοβάμαι (κατουριόμουν λίγο η αλήθεια είναι), αλλά μάλλον αυτός έκανε mirror τον δικό του πανικό πάνω μου και προσπαθούσε να παρηγορήσει τον ανύπαρκτο πανικό που δεν εμφάνισα ποτέ κου λου που!
Μορφές οι παππούδες. Φτάσαμε στον έκτο, τερματίσαμε, και φυσικά βγήκαμε- ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΒΗΘΩ ΣΤΙΓΜΗ- και πήγαμε ο καθένας στην δουλειά του με τα δικά του πόδια...
Αυτά! :)