Επεισόδιο 10- Τι έγινε τελικά με την εξεταστική
Έχω έναν τρόπο να ξεφεύγω από το θέμα αλλά αυτή τη φορά θα γίνει σκοπίμως. Έδινα κι εγώ το μάθημα μου στις 29/10 και όπως ξέρετε προσπαθούσα να διαβάσω αλλά δεν ήταν εύκολο όλες τις στιγμές, έβλεπα και χνούδια παντού και έπρεπε να καθαρίσω οπότε καταλαβαίνετε...
Στις 28/10, εκτός από εθνική εορτή ήταν και η παραμονή της εξέτασης. Είχα κάνει ήδη επανάληψη τα μισά και ήθελα να περάσω στα άλλα μισά. Αλλά αυτά τα μισά φαινόνταν ατελείωτα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ αλλά τίποτα. Έκανα διαλείμματα ματαίως, έκανα μπάνιο για να ξυπνήσω, έφαγα, χάζεψα, προσπάθησα. Τίποτα. Λέω κι εγώ λοιπόν, ας ετοιμαστώ για αύριο και ας ξυπνήσω νωρίς να διαβάσω και να πάω και χαλαρά στην εξέταση.
Κάπου εδώ, όλοι θα πιστέψετε πως το πρόβλημα ήταν πως κοιμήθηκα και δεν ξύπνησα νωρίς. Σπεύδω λοιπόν να σας διορθώσω. Κοιμήθηκα 21.30 αφού βρήκα τα ρούχα που θα φορέσω, έφτιαξα την τσάντα μου και το φαγητό μου για την επομένη- 5 ώρες εξέταση όσο να πεις μία λιγούρα για να φας τον επιτηρητή σε πιάνει- και ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι χτυπήσει στι 4.30. Όλα κυλούσαν φυσιολογικά μέχρι εδώ! Ετοιμάζομαι, βάφομαι, ντύνομαι, πίνω τον καφέ μου, τρώω ένα καλό πρωινό και ταυτόχρονα ανοίγω σημειώσεις για το διάβασμα. Ήρεμη, χαλαρή. Κάποια στιγμή λέω να ελέγξω τι ώρα περνάει το τραμ για να είμαι και μισή ώρα πριν στο κτίριο της εξέτασης για να μπορέσω να βρω την αίθουσα. Βλέπετε, σου λένε το κτίριο και η αίθουσα αναγράφεται σε έναν πίνακα με την άφιξή σου στο κτίριο. Βλέπω στην εφαρμογή πως έρχονται και ασυνήθιστα τραμ από τη στάση του σπιτιού μου και φαντάζομαι πως θα υπάρχει κάποια παράκαμψη λόγω έργων, και όντως έτσι γινόταν, εγώ είπα στον εαυτό μου όμως ότι θα πάρω ένα τραμ που ξέρω διότι δεν είμαστε για αλλαγές τέτοια μέρα. Βρίσκω τι ώρα θα έρθει το τραμ νούμερο έξι και νιώθω μία εθνική υπερηφάνια (!). Μπράβο.
Ήρθε η ώρα να φύγω από το σπίτι. Κατεβαίνω, πλησιάζω, βλέπω το τραμ 7 να φεύγει, λέω ωραία, βλέπω το 11 να φεύγει λέω ωραία, βλέπω το 8 που κανονικά δεν περνάει από το σπίτι αλλά η εφαρμογή μου το πρότεινε, λέω γεια σου εγώ θα πάρω το 6! Ήρθε και το τραμ, μπαίνω μέσα, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Κοιτάζω τον πίνακα με τις επόμενες στάσεις και ως συνήθως λόγω των μαγνητικών πεδίων μου, ποτέ δε δουλεύει εκεί που κάθομαι. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο που η ζωή είναι ωραία. Φτάνουμε σε μία στάση κεντρική που συνήθως το 6 δεν πάει. Λέω στον εαυτό μου, να δεις που λόγω έργων κάνει ανάποδα τη διαδρομή το 6. Συνεχίζω, περνάω κι άλλη μία κομβική στάση. Όλα καλά. Συνεχίζει το τραμ σε μέρη που δεν γνωρίζω. Λέω, κανένας δεν ανακάθεται, κανένας δεν ψάχνεται, άρα μην πανικοβάλλεσαι, καλά πάει. Ε κάποια στιγμή όμως άρχισα να ιδρώνω, σα να χάθηκα. Η ώρα περνούσε. Είχα βέβαια ξεκινήσει από το σπίτι 1 ώρα πριν, για μία διαδρομή 20 λεπτών, αλλά και πάλι... Κατεβαίνει κάπου ένα μεγάλο τσούρμο, λέω κι εγώ, ας κατέβω να δω που σκατά είμαι. Να παρενθέσω πως δεν είχα ίντερνετ στο κινητό γιατί είχαν τελειώσει οι μονάδες μου και θα ανανεωνόταν στις 29/10, εκείνη την ημέρα δηλαδή, αλλά προφανώς αργότερα γιατί καμία ανανέωση δεν είχε επέλθει.
Κατεβαίνω εμφανώς χαμένη, βλέπω μια κοπέλα και της λέω σχεδόν κλαμένη και με τρεμάμενη φωνή πως έχω χαθεί και πως ήρθα μέχρι εδώ με το τραμ 6, και εκείνη μου λέει το τραμ 9 θες να πεις, και γυρίζω και βλέπω πως μόλις έχω κατέβει από το 9 και δεν καταλαβαίνω πότε άλλαξε το νούμερο. Λέω από μέσα μου, να δεις αυτά τα σουηδικά που έλεγε αυτό θα σήμαινε, πως αλλάζει το νούμερο του τραμ. Μου λέει η κοπέλα να πάρω το 9 ή το 3 από την αντίθετη κατεύθυνση που θα με πάει σε ένα κεντρικό σταθμό και από εκεί θα πάρω το 6 για τη σχολή. Πράγματι, την ευχαρίστησα, μου ευχήθηκε καλή επιτυχία και έφυγα με το 3. Η ώρα ήταν 8.05, η ώρα της εξέτασης ήταν 8.30. Με το που φτάνω στη στάση βλέπω το 6 να φεύγει, επόμενο 6 σε 13 λεπτά. Εγκεφαλικό η Μαριλένα. Διάρκεια διαδρομής 18 λεπτά. Και καταλαβαίνω ότι δεν ξέρω ούτε την αίθουσα στην οποία γράφω. Αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα τους συμφοιτητές. Όλα τα τηλέφωνα κλειστά, λέω να που άρχισαν και τα έχουν ήδη κλείσει. Ευτυχώς ο Όσκαρ απαντάει και με καθυσηχάζει με την εξής πληροφορία. Μπορείς να μπεις στην εξέταση μέχρι και 30 λεπτά καθυστερημένος. Ε λέω δεν μπορεί, τόση ώρα δε θα κάνω. Του ζητάω να μου στείλει και την αίθουσα που γράφουμε για να μην ψάχνω. Και πράγματι, να είναι καλά, την έστειλε!!
Έρχεται το έρμο το τραμ, το οποίο κάθε φορά που έκλεινε πόρτες σε στάση για να φύγει, θυμόταν την ανθρώπινη πλευρά του και τις ξαναάνοιγε για να μπει περισσότερος κόσμος. Κρύος ιδρώτας εγώ. Δεν θα έφτανα ποτέ.
Μετά από πολλά ιδρωμένα λεπτά, φτάνουμε στη σχολή, σπρώχνω πέντε ανθρώπους στο διάβα μου, καβαλάω άλλους τρεις και τρέχω προς το κτίριο που οι αγαπημένοι αρχιτέκτονες δεν μπορούσαν να το βάλουν κάπου πιο κοντά, και τρέχοντας τακ τουκ με τα τακούνια φτάνω στην αίθουσα, μία καλή κυρία μου λέει να κλείσω το κινητό και μπαίνω. 9 παρά πέντε! 9 ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ! Και η άλλη καλή κυρία έπρεπε να μου δώσει διευκρινήσεις ψιθυριστά αλλά δεν ήξερε καλά αγγλικά και δεν καταλάβαινε τι ρωτούσα. Μου έδωσε τα θέματα, δεν θυμάμαι τι έκανα, και κάποια στιγμή θυμάμαι απλά πως πέρασε η ώρα και τελειώσαμε.
Γολγοθάς για ένα μάθημα, εγώ που είχα ξυπνήσει 4.15, έφτασα με μισή ώρα καθυστέρηση από την έναρξη της εξέτασης. Αυτά που μόνο εγώ μπορώ να τα κάνω. Δεν θα έγραφα άριστα δυστυχώς, όμως με τόσο πανικό ευτυχώς που έγραψα κιόλας.
Την επόμενη φορά θα κοιμάμαι από το βράδυ στη σχολή για να είμαι σίγουρη. Αμήν.
Στις 28/10, εκτός από εθνική εορτή ήταν και η παραμονή της εξέτασης. Είχα κάνει ήδη επανάληψη τα μισά και ήθελα να περάσω στα άλλα μισά. Αλλά αυτά τα μισά φαινόνταν ατελείωτα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ αλλά τίποτα. Έκανα διαλείμματα ματαίως, έκανα μπάνιο για να ξυπνήσω, έφαγα, χάζεψα, προσπάθησα. Τίποτα. Λέω κι εγώ λοιπόν, ας ετοιμαστώ για αύριο και ας ξυπνήσω νωρίς να διαβάσω και να πάω και χαλαρά στην εξέταση.
Κάπου εδώ, όλοι θα πιστέψετε πως το πρόβλημα ήταν πως κοιμήθηκα και δεν ξύπνησα νωρίς. Σπεύδω λοιπόν να σας διορθώσω. Κοιμήθηκα 21.30 αφού βρήκα τα ρούχα που θα φορέσω, έφτιαξα την τσάντα μου και το φαγητό μου για την επομένη- 5 ώρες εξέταση όσο να πεις μία λιγούρα για να φας τον επιτηρητή σε πιάνει- και ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι χτυπήσει στι 4.30. Όλα κυλούσαν φυσιολογικά μέχρι εδώ! Ετοιμάζομαι, βάφομαι, ντύνομαι, πίνω τον καφέ μου, τρώω ένα καλό πρωινό και ταυτόχρονα ανοίγω σημειώσεις για το διάβασμα. Ήρεμη, χαλαρή. Κάποια στιγμή λέω να ελέγξω τι ώρα περνάει το τραμ για να είμαι και μισή ώρα πριν στο κτίριο της εξέτασης για να μπορέσω να βρω την αίθουσα. Βλέπετε, σου λένε το κτίριο και η αίθουσα αναγράφεται σε έναν πίνακα με την άφιξή σου στο κτίριο. Βλέπω στην εφαρμογή πως έρχονται και ασυνήθιστα τραμ από τη στάση του σπιτιού μου και φαντάζομαι πως θα υπάρχει κάποια παράκαμψη λόγω έργων, και όντως έτσι γινόταν, εγώ είπα στον εαυτό μου όμως ότι θα πάρω ένα τραμ που ξέρω διότι δεν είμαστε για αλλαγές τέτοια μέρα. Βρίσκω τι ώρα θα έρθει το τραμ νούμερο έξι και νιώθω μία εθνική υπερηφάνια (!). Μπράβο.
Ήρθε η ώρα να φύγω από το σπίτι. Κατεβαίνω, πλησιάζω, βλέπω το τραμ 7 να φεύγει, λέω ωραία, βλέπω το 11 να φεύγει λέω ωραία, βλέπω το 8 που κανονικά δεν περνάει από το σπίτι αλλά η εφαρμογή μου το πρότεινε, λέω γεια σου εγώ θα πάρω το 6! Ήρθε και το τραμ, μπαίνω μέσα, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Κοιτάζω τον πίνακα με τις επόμενες στάσεις και ως συνήθως λόγω των μαγνητικών πεδίων μου, ποτέ δε δουλεύει εκεί που κάθομαι. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο που η ζωή είναι ωραία. Φτάνουμε σε μία στάση κεντρική που συνήθως το 6 δεν πάει. Λέω στον εαυτό μου, να δεις που λόγω έργων κάνει ανάποδα τη διαδρομή το 6. Συνεχίζω, περνάω κι άλλη μία κομβική στάση. Όλα καλά. Συνεχίζει το τραμ σε μέρη που δεν γνωρίζω. Λέω, κανένας δεν ανακάθεται, κανένας δεν ψάχνεται, άρα μην πανικοβάλλεσαι, καλά πάει. Ε κάποια στιγμή όμως άρχισα να ιδρώνω, σα να χάθηκα. Η ώρα περνούσε. Είχα βέβαια ξεκινήσει από το σπίτι 1 ώρα πριν, για μία διαδρομή 20 λεπτών, αλλά και πάλι... Κατεβαίνει κάπου ένα μεγάλο τσούρμο, λέω κι εγώ, ας κατέβω να δω που σκατά είμαι. Να παρενθέσω πως δεν είχα ίντερνετ στο κινητό γιατί είχαν τελειώσει οι μονάδες μου και θα ανανεωνόταν στις 29/10, εκείνη την ημέρα δηλαδή, αλλά προφανώς αργότερα γιατί καμία ανανέωση δεν είχε επέλθει.
Κατεβαίνω εμφανώς χαμένη, βλέπω μια κοπέλα και της λέω σχεδόν κλαμένη και με τρεμάμενη φωνή πως έχω χαθεί και πως ήρθα μέχρι εδώ με το τραμ 6, και εκείνη μου λέει το τραμ 9 θες να πεις, και γυρίζω και βλέπω πως μόλις έχω κατέβει από το 9 και δεν καταλαβαίνω πότε άλλαξε το νούμερο. Λέω από μέσα μου, να δεις αυτά τα σουηδικά που έλεγε αυτό θα σήμαινε, πως αλλάζει το νούμερο του τραμ. Μου λέει η κοπέλα να πάρω το 9 ή το 3 από την αντίθετη κατεύθυνση που θα με πάει σε ένα κεντρικό σταθμό και από εκεί θα πάρω το 6 για τη σχολή. Πράγματι, την ευχαρίστησα, μου ευχήθηκε καλή επιτυχία και έφυγα με το 3. Η ώρα ήταν 8.05, η ώρα της εξέτασης ήταν 8.30. Με το που φτάνω στη στάση βλέπω το 6 να φεύγει, επόμενο 6 σε 13 λεπτά. Εγκεφαλικό η Μαριλένα. Διάρκεια διαδρομής 18 λεπτά. Και καταλαβαίνω ότι δεν ξέρω ούτε την αίθουσα στην οποία γράφω. Αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα τους συμφοιτητές. Όλα τα τηλέφωνα κλειστά, λέω να που άρχισαν και τα έχουν ήδη κλείσει. Ευτυχώς ο Όσκαρ απαντάει και με καθυσηχάζει με την εξής πληροφορία. Μπορείς να μπεις στην εξέταση μέχρι και 30 λεπτά καθυστερημένος. Ε λέω δεν μπορεί, τόση ώρα δε θα κάνω. Του ζητάω να μου στείλει και την αίθουσα που γράφουμε για να μην ψάχνω. Και πράγματι, να είναι καλά, την έστειλε!!
Έρχεται το έρμο το τραμ, το οποίο κάθε φορά που έκλεινε πόρτες σε στάση για να φύγει, θυμόταν την ανθρώπινη πλευρά του και τις ξαναάνοιγε για να μπει περισσότερος κόσμος. Κρύος ιδρώτας εγώ. Δεν θα έφτανα ποτέ.
Μετά από πολλά ιδρωμένα λεπτά, φτάνουμε στη σχολή, σπρώχνω πέντε ανθρώπους στο διάβα μου, καβαλάω άλλους τρεις και τρέχω προς το κτίριο που οι αγαπημένοι αρχιτέκτονες δεν μπορούσαν να το βάλουν κάπου πιο κοντά, και τρέχοντας τακ τουκ με τα τακούνια φτάνω στην αίθουσα, μία καλή κυρία μου λέει να κλείσω το κινητό και μπαίνω. 9 παρά πέντε! 9 ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ! Και η άλλη καλή κυρία έπρεπε να μου δώσει διευκρινήσεις ψιθυριστά αλλά δεν ήξερε καλά αγγλικά και δεν καταλάβαινε τι ρωτούσα. Μου έδωσε τα θέματα, δεν θυμάμαι τι έκανα, και κάποια στιγμή θυμάμαι απλά πως πέρασε η ώρα και τελειώσαμε.
Γολγοθάς για ένα μάθημα, εγώ που είχα ξυπνήσει 4.15, έφτασα με μισή ώρα καθυστέρηση από την έναρξη της εξέτασης. Αυτά που μόνο εγώ μπορώ να τα κάνω. Δεν θα έγραφα άριστα δυστυχώς, όμως με τόσο πανικό ευτυχώς που έγραψα κιόλας.
Την επόμενη φορά θα κοιμάμαι από το βράδυ στη σχολή για να είμαι σίγουρη. Αμήν.
Comments
Post a Comment