"Woman in black"- the play
So, we decided to see a play that is in English, just for a change! We booked the tickets a month ago since we saw the advertisements everywhere on trams, and the critics were really great.
We made the appointment to find the theatre together, a team of five, Nick, Yannis, Vicky and meeee!!! And we arrived there. And we see a really small theatre, not as glamorous as we expected, no one waiting to see the play, and of course, we started wondering if what we did was clever. Then, someone noticed that there were only two actors, ok the concern was getting bigger and bigger...
The last hit was our entering the actual theatre. Wooden pieces for seats, no actual stage, so small and simple. Then, we started nagging. Not all of us, half. And the play is starting... Two guys, two amazing British actors.
An amazing performance, an impeccable story, different from the movie, that I dare to state I did not enjoy (there is a post about it in this blog). Scary, even though it was a play. Great use of simple objects to show different rooms and scenes. Thank God we were not in the front row. I would definitely scream. One of the best plays. Many congratulations to the author and of course the actors. And now, the conclusions. We shouldn't judge so quickly and we should not nag about everything just to enjoy nagging. And last but not least, I want to act!!! Oh yeah! Let's work on that.
Οπότε, αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε ένα θεατρικό που ήταν στα Αγγλικά, έτσι για την αλλαγή! Κλείσαμε τα εισιτήρια ένα μήνα πριν, αφού είδαμε διαφημίσεις παντού στο τραμ και οι κριτικές ήταν πραγματικά καλές.
Δώσαμε ραντεβού για να βρούμε το θέατρο, μία ομάδα πέντε ατόμων, ο Νίκος, ο Γιάννης, η Βίκυ και η αφεντομουτσουνάρα μου! Και φτάσαμε στο θέατρο. Και είδαμε ένα πραγματικά μικρό θέατρο, όχι τόσο εντυπωσιακό όσο το περιμέναμε, λίγος κόσμος περίμενε και άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια πως δεν κάναμε την πιο έξυπνη επιλογή. Έπειτα, κάποιος παρατήρησε ότι είχε μόνο δύο ηθοποιούς το έργο, και έτσι η ανησυχία μας μεγάλωσε.... Το τελευταίο χτύπημα ήταν όταν μπήκαμε στο θέατρο. Ξύλινες σανίδες για καθίσματα, έλλειψη κανονικής υπερυψωμένης σκηνής, μικρό και ανησυχητικά απλό. Και μετά άρχισε η γκρίνια. Όχι από όλους, από τους μισούς. Και η παράσταση ξεκίνησε... Δύο άντρες, δύο εκπληκτικοί Βρετανοί ηθοποιοί.
Μία καταπληκτική παράσταση, μία άψογη ιστορία, διαφορετική από την ομώνυμη ταινία, που τολμάω να πω ότι δεν μου άρεσε (υπάρχει σχετική ανάρτηση στο blog μου). Τρομακτική παράσταση, παρόλο που ήταν θεατρικό. Υπέροχη η χρήση των απλών αντικειμένων για την απεικόνιση των διαφορετικών σκηνών και δωματίων. Ευτυχώς που δεν καθόμασταν στην μπροστινή σειρά. Θα είχα σίγουρα τσιρίξει. Μία από τις καλύτερες παραστάσεις. Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα και τους ηθοποιούς. Και τώρα τα συμπεράσματα. Δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο γρήγορα και δεν πρέπει να γκρινιάζουμε για τα πάντα επειδή μας αρέσει να γκρινιάζουμε. Και εννοείται, θέλω κι εγώ να γίνω ηθοποιός. Για να δούμε πως θα το κάνουμε κι αυτό...
We made the appointment to find the theatre together, a team of five, Nick, Yannis, Vicky and meeee!!! And we arrived there. And we see a really small theatre, not as glamorous as we expected, no one waiting to see the play, and of course, we started wondering if what we did was clever. Then, someone noticed that there were only two actors, ok the concern was getting bigger and bigger...
The last hit was our entering the actual theatre. Wooden pieces for seats, no actual stage, so small and simple. Then, we started nagging. Not all of us, half. And the play is starting... Two guys, two amazing British actors.
An amazing performance, an impeccable story, different from the movie, that I dare to state I did not enjoy (there is a post about it in this blog). Scary, even though it was a play. Great use of simple objects to show different rooms and scenes. Thank God we were not in the front row. I would definitely scream. One of the best plays. Many congratulations to the author and of course the actors. And now, the conclusions. We shouldn't judge so quickly and we should not nag about everything just to enjoy nagging. And last but not least, I want to act!!! Oh yeah! Let's work on that.
Οπότε, αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε ένα θεατρικό που ήταν στα Αγγλικά, έτσι για την αλλαγή! Κλείσαμε τα εισιτήρια ένα μήνα πριν, αφού είδαμε διαφημίσεις παντού στο τραμ και οι κριτικές ήταν πραγματικά καλές.
Δώσαμε ραντεβού για να βρούμε το θέατρο, μία ομάδα πέντε ατόμων, ο Νίκος, ο Γιάννης, η Βίκυ και η αφεντομουτσουνάρα μου! Και φτάσαμε στο θέατρο. Και είδαμε ένα πραγματικά μικρό θέατρο, όχι τόσο εντυπωσιακό όσο το περιμέναμε, λίγος κόσμος περίμενε και άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια πως δεν κάναμε την πιο έξυπνη επιλογή. Έπειτα, κάποιος παρατήρησε ότι είχε μόνο δύο ηθοποιούς το έργο, και έτσι η ανησυχία μας μεγάλωσε.... Το τελευταίο χτύπημα ήταν όταν μπήκαμε στο θέατρο. Ξύλινες σανίδες για καθίσματα, έλλειψη κανονικής υπερυψωμένης σκηνής, μικρό και ανησυχητικά απλό. Και μετά άρχισε η γκρίνια. Όχι από όλους, από τους μισούς. Και η παράσταση ξεκίνησε... Δύο άντρες, δύο εκπληκτικοί Βρετανοί ηθοποιοί.
Μία καταπληκτική παράσταση, μία άψογη ιστορία, διαφορετική από την ομώνυμη ταινία, που τολμάω να πω ότι δεν μου άρεσε (υπάρχει σχετική ανάρτηση στο blog μου). Τρομακτική παράσταση, παρόλο που ήταν θεατρικό. Υπέροχη η χρήση των απλών αντικειμένων για την απεικόνιση των διαφορετικών σκηνών και δωματίων. Ευτυχώς που δεν καθόμασταν στην μπροστινή σειρά. Θα είχα σίγουρα τσιρίξει. Μία από τις καλύτερες παραστάσεις. Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα και τους ηθοποιούς. Και τώρα τα συμπεράσματα. Δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο γρήγορα και δεν πρέπει να γκρινιάζουμε για τα πάντα επειδή μας αρέσει να γκρινιάζουμε. Και εννοείται, θέλω κι εγώ να γίνω ηθοποιός. Για να δούμε πως θα το κάνουμε κι αυτό...
Comments
Post a Comment