Disappointment - Απογοήτευση

And you start your day, running to be on time at school, trying to feed yourself so that your stomach doesn't make the impression instead of your intellectual presence, struggling to get some room in the over crowded tram, carrying notebooks, computer, mobile, one litter of water, no coffee unfortunately and ... boom! Disappointment. The previous case is graded, you did not do as well as you expected, and you have to waste four hours, precious time to do plenty of other things, to build paper helicopters, throw them from a high point, count the time they need to reach the floor, and then draw some curves after calculating some unknown things that are considered so important.

And on the top of that? Having the supervisor coming towards you, and by you I mean the group, and telling you that your presence is not compulsory. It is like the supervisor suggesting that we are too stupid to work on that, so it would be a good idea, according to him, to leave! Funny? Hilarious!!!

But we were there, trying to do the undoable (yes, I am exaggerating)! But I can't help but wonder. Would I be happier having children and raising them instead of being here? Or even, being a professional pole dancer, would that make me happier and less disappointed? I could try, but enough with the failures in this lifetime. I have to study, and be always ready, and eventually, I am not that good at anything but nagging. Is there a profession that I can follow? The nagger? I could nail it! Pffff!!!

Και ξεκινάς την μέρα σου, τρέχοντας, για να είσαι στην ώρα σου στο σχολείο, προσπαθείς να φας για να μην παίζει το στομάχι σου μαντολίνο και κλέψει την παράσταση από την υπέροχη έξυπνη εμφάνιση σου, προσπαθείς να βρεις χώρο να χωθείς στο τραμ που είναι τύπου κονσέρβα ρέγγας γεμάτο, κουβαλάς τετράδια, υπολογιστή, κινητό, ένα λίτρο νερό, δυστυχώς καθόλου καφέ και ... μπουμ! Απογοήτευση. Η εργασία που έχεις παραδώσει δεν τα πήγε τόσο καλά όσο περίμενες, και πρέπει να σπαταλήσεις τέσσερις κατά τα άλλα υπέροχες ώρες που θα μπορούσες να κάνεις τόσα άλλα πράγματα, για να φτιάξεις χάρτινα ελικοπτεράκια, να τα πετάξεις από ένα ψηλό σημείο και να μετρήσεις σε πόση ώρα φτάνουν το πάτωμα, και φυσικά να φτιάξεις καμπύλες και να υπολογίσεις κάποια πράγματα που θεωρούνται σημαντικά αλλά δεν έχεις ιδέα γιατί.

Και στο καπάκι; Ο επιβλέπων έρχεται κατά πάνω σου, προς το γκρουπ, και σου υπενθυμίζει πως δεν είναι υποχρεωτικό να βρίσκεσαι εδώ, σα να σου λέει, αφού είστε βλήματα και δεν τα καταφέρνετε, πηγαίντε σπίτια σας. Αστείο; Ξεκαρδιστικό!!!

Αλλά ήμαστε εκεί, προσπαθώντας να κάνουμε δυνατά τα αδύνατα (πάλι μελό έγινα)! Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Θα ήμουν χαρούμενη αν είχα παιδιά και τα μεγάλωνα αντί να είμαι εδώ; Ή ακόμα να ήμουν πετυχημένη χορεύτρια του pole, θα ήμουν πιο ευτυχισμένη και λιγότερο απογοητευμένη; Θα προσπαθούσα αλλα βαρέθηκα να αποτυγχάνω σε αυτή τη ζωή. Πρέπει να διαβάσω και να είμαι πάντα προετοιμασμένη, και τελικά, δεν είμαι καλή σε τίποτα εκτός από την γκρίνια. Οπότε πρέπει να ψάξω, υπάρχει επάγγελμα "γκρινιάρα"; Θα ήμουν η καλύτερη! Μακράν! ΟΥΦ!!!