Πετριά

Οκ, έχεις αποφασίσει ότι κάτι δε σε ενδιαφέρει. Το έχεις κοιτάξει από διάφορες μεριές, το έχεις περιστρέψει τόσες φορές που σε έχει πιάσει ζάλη για να το δεις πολύ προσεκτικά. Και έχεις βγάλει το συμπέρασμά σου. 


Δεν σου αρέσει το αντικείμενο. Δε σου καλύπτει τις ανάγκες σου. Τέλεια. Οπότε δεν ασχολείσαι με αυτό. Το έχεις παρατήσει. Δεν παίζεις μαζί του. Δεν έχεις πρόθεση να το γνωρίσεις ακόμα καλύτερα ή να το κρατήσεις στη ζωή σου. Το γράφεις. Δεν το θέλεις λέμε. 


Αυτό όμως έχει μία συμπεριφορά σαν να ήταν ο σκοπός της ζωής και της δημιουργίας του να μπει στη ζωή σου. Επιμένει να είναι έξω από την πόρτα σου και να την χτυπάει για να μπει μέσα. Επιμένει να νομίζει πως τα πράγματα θα είναι ιδανικά αν ο ένας "βρει" τον άλλον. 


Το σπρώχνεις. Του λες να φύγει. Του το λες ευγενικά. Του το λες κομψά. Του το λες με παροιμίες, αναρτήσεις, παραβολές και ανέκδοτα. Του το λες σοβαρά και απειλητικά. Κι αυτό επιμένει να βαράει. Και να θέλει να μπει. 


Και εσύ, ως γνήσιος μεγαλόψυχος άνθρωπος με χαρακτηριστικά divas στο αίμα σου, αποφασίζεις πως ο τρόπος για να πείσεις το αντικείμενο ότι η κατάσταση μέσα στο σπίτι δεν είναι ιδανική όπως την φαντάζεται για να πάψει να χτυπάει σαν τρελό της πόρτα είναι να το αφήσεις να μπει για να ρίξει μια ματιά και μόνο του! 


Και το αφήνεις. Και μπαίνει. Και στην αρχή έχει ένα τρελό χαμόγελο ευτυχίας γιατί θεωρεί ότι κατάφερε να σε πείσει και όχι πως εσύ υποχώρησες για να ξεμπερδεύεις μία ώρα αρχύτερα. Αλλά στην πράξη αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα και αυτό πήρε αυτό που ήθελε, ανεξαρτήτως του γιατί το πήρε. 


Και μετά βαριέται. Λογικό. Αυτός ήταν ο αρχικός σου στόχος. Και φεύγει. Και παύει να δίνει όσα έδινε. Και εσύ για έναν περίεργο ανθρώπινο εγωιστικό λόγο εκνευρίζεσαι. Και σε πειράζει. Και κλαις. Και χτυπιέσαι. Και ενώ αυτό το πράγμα το είχες και χεσμένο και κατουρημένο, τώρα σε πειράζει. 


Είμαι εγωίστρια. Είμαι κτητική. Και όταν χάνω τον έλεγχο των πραγμάτων εκνευρίζομαι και δεν το παίρνω καλά. Αυτά.