No title

Τι κάνεις όταν σκέφτεσαι συνεχώς κάποιον? Τι κάνεις όταν δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να τον σκέφτεσαι, ξέρεις ότι δεν πρέπει να τον σκέφτεσαι, ξέρεις ότι δεν κερδίζεις κάτι να τον σκέφτεσαι, ξέρεις ότι δεν αξίζει να τον σκέφτεσαι, κι όμως, δεν μπορείς να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι...??? 
Ιδού η απορία...


Είναι δύσκολο να θέλεις να πεις σε κάποιον πως τον σκέφτεσαι και να μην μπορείς. Να μην μπορείς είτε γιατί δεν του μιλάς είτε γιατί δεν έχει διάθεση να σε ακούσει να το λες, είτε για να είμαι ακριβής, επειδή όπως μου είπε δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον ότι τον σκέφτεσαι γιατί δεν μπορείς να πάρεις κάτι από αυτό, δεν παίρνεις απάντηση και φυσικά είναι κάτι που το κάνεις γιατί το κάνεις και όχι για να το μοιραστείς...
Εγώ βέβαια απάντησα πως πολλά πράγματα είναι ανάγκη και έκφραση και εγώ θέλω να σου λέω ότι σε σκέφτομαι... το έχω ανάγκη... μου χρειάζεται... με ολοκληρώνει... 


Είναι φρικτό να σκέφτεσαι κάποιον από την κάθε κίνηση σου! Όχι από αυτές που σου θυμίζουν αυτά που πέρασες ή θα ήθελες να περάσεις με κάποιον αλλά αυτά που βλέπεις στον εαυτό σου... το αποτύπωμα του άλλου ανθρώπου που έχει μείνει επάνω σου... Και ακόμα χειρότερα, η αντίληψη του ότι εσύ πιθανόν να είσαι για έναν άλλον άνθρωπο ότι αυτός ο άνθρωπος που σκέφτεσαι ήταν για σένα... Κι αυτό σε χαρακτηρίζει τι? Κακό άνθρωπο? Περίεργο χαρακτήρα?


Πόσο αλλόκοτα μπορεί να φαίνονται όλα όσα γράφω... Πόσοι μπορεί να σκεφτούν διαβάζοντας την ανάρτηση μου για το τι έχει πραγματικά συμβεί και να βγάλουν λανθασμένα συμπεράσματα... Καμιά φορά σκέφτομαι αυτό ακριβώς. ---> Πόσες φορές έχω δει ή έχω διαβάσει κάτι και νομίζω πως γράφεται για μένα ή είναι ένα έμμεσο μήνυμα προς εμένα, γιατί πολύ απλά έχω την ανάγκη να το πιστέψω... Γιατί οι άνθρωποι έχουν αυτό το κακό συνήθειο... πιστεύουν ότι θέλουν και σχηματίζουν άποψη για πράγματα όπως τους συμφέρει...


Αν με ρωτήσεις θα σου πω πως κατά βάθος με σκέφτεται κι αυτός και πως προφανώς από εγωισμό δεν επικοινωνεί... Αν πάλι ρωτήσεις έναν τρίτο που δεν εμπλέκεται στην κατάσταση συναισθηματικά θα σου πει πως με έχει γειωμένη (για να μην πω φτυσμένη, κατουρημένη και χεσμένη και ρίξω το επίπεδο)! 


Παραμυθιάζω το μυαλό μου για να μην πονάω... Προσπαθώ να το απασχολήσω για να μην σκέφτομαι... Προσπαθώ να κάνω με το ζόρι πράγματα που θεωρητικά θα ήθελα να ΘΕΛΩ να κάνω...
Μπορεί από την άλλη βέβαια να παραμυθιάζω το μυαλό μου πως θέλει κάτι ή πως σκέφτεται κάτι ενώ στην ουσία είναι τόσο άδειο αυτόν τον καιρό όσο και η καρδιά μου (ή όσο η τσέπη μου #επικαιρότητα #οικονομική κρίση).


Το πιο φρικτό όμως από όλα είναι πως αλλού κοιμάται το κορμί και αλλού η ψυχή ξυπνάει... Με άλλον κυκλοφορούμε, άλλον φιλάμε και άλλον σκεφτόμαστε... Αλλού είμαστε και αλλού θα θέλαμε να πάμε... Ακόμα και αν το αλλού αυτό είναι σε levels πολλά μα πολλά κατώτερο... 


Αυτά! Και μη χειρότερα! Και ειλικρινά θα σας το πω γιατί δεν έχω λόγο να σας το κρύψω, δεν είμαι ούτε ερωτευμένη, ούτε βίωσα ερωτική απογοήτευση (τώρα στα κοντά εννοώ), ούτε με πείραξε κανείς... Απλώς φίλοι μου, όπως είπε και μία ψυχή εχθές στο τηλέφωνο με μεγάλη επιτυχία "περιβάλλομαι από ηλίθιους" και αυτό μου στοιχίζει και με κάνει να μπλέκω σε λαβύρινθους και να μην ξέρω καν αν υπάρχει έξοδος ή η σκέψη μου έχει παγιδευτεί άπαξ δια παντός!