Μονόλογος...

Φυσάει αρκετά. Κάνει μέχρι και κρύο μπορώ να πω. Ο καφές μου είναι γλυκός και για όσους με ξέρουν αυτό είναι ιδιαίτερο και περίεργο επειδή τον πίνω σκέτο. Είναι μέσα στο σέικερ που με συντρόφευε τον τελευταίο καιρό στην Ξάνθη τα πρωινά μου. Το χαρακτηριστικό λαχανί καπάκι του για κάποιον λόγο που δεν έχω αποσαφηνίσει ακόμα μου φτιάχνει τη διάθεση.

Το βιβλίο που διαβάζω με μανία αυτές τις μέρες είναι κι αυτό πάνω στο ξύλινο τραπέζι της μπροστινής βεράντας του σπιτιού. Γυρίζω το κεφάλι μου αριστερά και βλέπω τη θάλασσα να έχει δύο αποχρώσεις του μπλε. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν φυσάει. Μία σκούρα απόχρωση του μπλε και μία προς το μπλε το ιατρικό που έχει και λίγο πράσινο μέσα. Και φυσικά ανά διαστήματα λευκά λευκά σημαδάκια. Κύματα. Μας χάλασε ο καιρός. Δε με πειράζει όσο υπάρχει ήλιος όμως.

Έβαλα το λάπτοπ της αδερφής μου στην πρίζα. Αυτό έχω εδώ και αρκετές μέρες για να μπορώ να δουλεύω τα απαιτητικά σχεδιαστικά προγράμματα. Δεν τα δουλεύω ωστόσο. Άνοιξα τον υπολογιστή με μία μαγική και φρούδα ελπίδα να συνδεθεί στο ίντερνετ. Αν και ξέρω πως δεν θα γίνει κάτι τέτοιο. Άνοιξα τα ubuntu γιατί μου αρέσουν πολύ.

Ακούω το γείτονα που είναι εξαιρετικά περίεργος να φωνάζει και να διαφωνεί με την οικογένειά του αλλά δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Προσπαθώ να μην ακούσω γιατί μετά θα το σκέφτομαι και θα κάνω διάφορες σκέψεις. Ο αέρας με φυσάει κατευθείαν στο πρόσωπο. Δεν με πειράζει. Με ανακουφίζει. Είναι μία μορφή κάθαρσης καθότι σήμερα δεν έκανα το καθιερωμένο μπάνιο μου. Ξέρω κολύμπι. Επιπλέω κιόλας. Αλλά δε μου αρέσει η ανακατεμένη θάλασσα. Γενικά, με τον καιρό, μεγαλώνοντας, έμαθα να αποφεύγω τις ανακατεμένες καταστάσεις.

Μαγείρεψα το μεσημέρι. Έφαγα. Και όμως, όσο φαΐ και να καταναλώσω δε γεμίζει το κενό που υπάρχει μέσα μου. Υπάρχει ένα κενό στα σωθικά μου και συνωστισμός στο κεφάλι μου ενώ θέλω να συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Θέλω να αδειάσει το κεφάλι μου και να νιώσω επιτέλους μία πληρότητα στην καρδιά μου. Και τότε όλα θα είναι καλά. Κάνω αγώνες για να αδειάσω το μυαλό μου. Δεν είναι πάντα εύκολο. Για την ακρίβεια όσο προσπαθείς είναι ακόμα πιο δύσκολο. Ο γείτονας συνεχίζει τις φωνές. Και φυσικά μου μιλάει. “Τι κάνει το κορίτσι μας σήμερα?” Τι να κάνω ρε μόρτη, εδώ. Προσπαθώ να επιβιώσω από τις φωνές σου. Αυτό θα ήθελα να απαντήσω. Αντ' αυτού απαντάω ευγενικά και χαμογελαστά “Πολύ καλά.” Ακολουθεί το πατροπαράδοτο κουτσομπολιό για τον καιρό, ναι μας τα χάλασε η θάλασσα σήμερα. Το βλέμμα μου στρέφεται γρήγορα στον υπολογιστή.

Όταν παριστάνεις τον πολυάσχολο και τον απόμακρο ο κόσμος δε σε ενοχλεί. Βέβαια κινδυνεύεις να πεθάνεις και να σε βρουν από τη μυρωδιά σου μετά από μέρες αλλά αν είσαι πεθαμένος αυτό γίνεται αυτόματα πρόβλημά τους και όχι πρόβλημά σου. Οπότε ένα άγχος λιγότερο. Το παν είναι να χαμογελάς διακριτικά και το χαμόγελό σου να κρύβει κάτι το λακωνικό. Σα να λέει καλημέρα καλησπέρα άντε γεια σου τώρα.

Στην τηλεόραση παίζει εννοείται star. Δεν είμαστε τώρα για κρίσεις και για πεθαμένες οικονομίες. Ναι το ξέρουμε. Δεν θέλω να το ακούω όλη μέρα. Ο γείτονας πήρε το αυτοκίνητό του και έφυγε πριν λίγο. Άκουσα την ανιψιά του να του εύχεται καλό δρόμο και φαντάστηκα πως φεύγει για Αθήνα. Η πόρτα που άνοιξε αμέσως και επέστρεψε μου διέψευσε το όνειρο. Αλλά εντάξει ας μην είμαι κακιά. Δεν με ενοχλεί. Πολύ. Άλλωστε αν δεν ήταν αυτός θα είχα παρέα τα φαντάσματα. Και δε με τρομάζουν τα φαντάσματα. Με τρομάζουν οι λεκέδες στα λευκά σεντόνια που φοράνε. Δεν βγαίνουν με τίποτα. Γαργιάζουν, χάλια γίνονται.

Είμαι πολύ εκνευρισμένη με την cosmote αυτές τις μέρες. Δεν έχει καθόλου σήμα. Και δεν είμαι στο βουνό. Και δεν απαιτώ να έχω σήμα 3G. Όμως μάλλον επειδή δεν έχω και ιδιαίτερες απαιτήσεις, γι' αυτό και την cosmote δεν την ενδιαφέρει να ικανοποιήσει τις ανάγκες μου. Ποιος χέστηκε για την Μαριλένα που δεν έχει σήμα. Έτσι κι αλλιώς δεν την παίρνει και κανένας τηλέφωνο.

Τηλέφωνο. Μεγάλη συζήτηση το τηλέφωνο. Όταν ήρθα σκέφτηκα να το κλείσω. Το σήμα η αλήθεια είναι πως με βοηθάει λίγο. Το θέμα με το κλειστό τηλέφωνο είναι πως όταν το ανοίξεις και δε δεις πως σε έχει αναζητήσει κάποιος και απλά είχες την επιλογή να μην μπορεί να σε βρει σε πιάνει κατάθλιψη.

Μόλις πέρασε ένα φορτηγάκι με μεγάφωνο και διαφήμισε το θέατρο για παιδιά που θα δίνει παράσταση το βράδυ στο Ξυλόκαστρο. Κακό το μεγάφωνο, το θέατρο μπορεί να είναι καλό αλλά εγώ ακούγοντάς το, ένα πράγμα σκέφτηκα. Φαινόμενο doppler. Έχω πρόβλημα? Τι ρητορικές ερωτήσεις κάνω.

Επίσης έχω και μία ακόμα ανησυχία. Νομίζω πως το πρωί μαυρίζω και το βράδυ στον ύπνο μου ασπρίζω. Τζάμπα ιδρώτα χύνω κάτω από τον ήλιο κάθε μέρα. Καλύτερα βέβαια να σταματήσω τις προσπάθειες αφενός γιατί είναι μάταιες και αφετέρου γιατί η ακτινοβολία είναι προσθετική και γενικότερα δεν είχα ποτέ καμία ιδιαίτερη καΐλα για να φαίνομαι πιο αφρικανική. Τώρα δεν ξέρω τι με έπιασε.

Ο γείτονας με έκλεισε με το αυτοκίνητό του. Ναι οκ. Με ρώτησε αν θα φύγω άμεσα γιατί θα ξαναφύγει. Το έκανε τρεις φορές από τότε που με ρώτησε. Ωχ, ασχολούμαι με την γειτονιά και τα καμώματά της σαν γριά γεροντοκόρη που δεν έχει τι άλλο να κάνει. Αυτό είναι? Ήρθε η στιγμή? Πάω για ποτό από τώρα. Απέναντι. Στο beach bar. Αλλά εκεί συχνάζει και ο γείτονας. Χωρίς τη γυναίκα του. Α. Έχω εμμονή με το γείτονα τελικά. Φεύγω για να συνέλθω.  

11 Αυγούστου 2011