Καλοκαιρινές παρατηρήσεις

Ναι. Όταν πας διακοπές για να αδειάσεις το μυαλό σου, πας μόνος σου. Και αυτό δε σημαίνει πως δε συναναστρέφεσαι με ανθρώπους. Απλώς σημαίνει πως τις περισσότερες ώρες τις περνάς με τον εαυτούλη σου. Και είναι η καλύτερη παρέα. Για το μπάνιο, το ποτό, το φαγητό και όλα τα άλλα.

Ήμουν στην παραλία. Παρατηρούσα τον κόσμο που περνούσε την ώρα του στο υγρό στοιχείο αλλά και στη στεριά. Και έχω να πω το εξής. Ρακέτες δε θα έλεγα πως ξέρω να παίζω γιατί θα ήταν προσβολή και στις ρακέτες και σε όσους πραγματικά ξέρουν να παίζουν. Είμαι όμως καλή στην παρατήρηση όσων παίζουν ρακέτες και αυτό είναι και το σπορ που μου ταιριάζει περισσότερο. Έχω να πω λοιπόν, πως το παιχνίδι στην άμμο διαφέρει εξαιρετικά από το παιχνίδι στα βότσαλα.

Ναι. Αυτό παρατήρησα. Όσοι παίζουν στην άμμο είναι υπερκινητικοί και κάνουν πολλές κινήσεις με όλο τους το σώμα παίζοντας. Λογικό. Όσοι όμως παίζουν στα βότσαλα δεν θα έλεγα πως έχουν την ίδια πολυτέλεια. Παίζουν με το πάνω μέρος του κορμιού τους και οι χαμένες μπαλιές η αλήθεια είναι πως τους προβληματίζουν περισσότερο. Έχει πλάκα η επιμονή και στις δύο περιπτώσεις όμως. Και φυσικά ο στόχος του παιχνιδιού δεν αλλάζει αλλά όπως και να' χει υπάρχουν πρακτικές διαφορές.

Παρατήρησα κι άλλα. Ο κόσμος σε μία παραλία με άμμο είναι ξαπλωμένος ακόμα και εκεί που δεν μπορεί να φανταστεί το μυαλό πως θα χωρούσε πετσέτα και άνθρωπος. Μιλάω βέβαια για μέρες που η ζέστη σκάει και τζίτζικα και που όλος ο κόσμος έχει ξεχυθεί στις παραλίες. Σε αυτήν την περίπτωση, αν δεν έχεις κάτσει κι εσύ κοντά στη θάλασσα, υπάρχει πρόβλημα προσέγγισης. Κάποιον πρέπει να πατήσεις για να μπεις. Στην περίπτωση του βότσαλου δεν έχουμε τα ίδια συμπτώματα. Ο κόσμος περιορίζεται σε ειδικά καρεκλάκια, ξαπλώστρες και όχι στα βότσαλα. Αυτό το έκανα μόνο εγώ. Γι' αυτό και προκαλούσα τα έκπληκτα βλέμματα όλων. Γι ' αυτό και για την γελοία καπελαδούρα που είχα στο κεφάλι μου. Και όταν σηκωνόμουν, η τόσο αστεία πλάτη με το σχήμα της παραλίας... Αχ, χαίρομαι να χαρίζω χαμόγελα... :))))

Αν με ρωτήσετε πάντως τη προσωπική μου άποψη ψηφίζω βότσαλο. Πρώτον, γιατί όπως προανέφερα δεν παίζω ρακέτες και άρα δεν μου προκαλεί πρόβλημα. Δεύτερον, είναι τόσο καλό το περπάτημα στα βότσαλα για τα πόδια μας. Τρίτον, είναι πολύ πιο υγιεινό από την άμμο. Πολύ καθαρότερο. Τέλος, γιατί μεγάλωσα σε τέτοια παραλία που έχει χοντρό και καυτό βότσαλο και καθώς μπαίνεις στη θάλασσα το βότσαλο γίνεται λεπτά πετραδάκια και πριν προλάβεις να βραχείς εντελώς γίνεται άμμος. Υπέροχη βρεγμένη άμμος. Αχ νιάτα.

Θέλω σε αυτό το σημείο να προσθέσω και κάτι ακόμα. Στην παραλία ήταν μία κοπέλα που γελούσε χειρότερα από μένα. Γύρισε όλη η παραλία και την κοιτούσε. Ήταν ένας αλλόκοτος ήχος, σαν γάβγισμα και πνίξιμο μαζί. Αναρωτήθηκα τι πρέπει να κάνω για να μην γελάσω από αυτό το γέλιο και κάνουμε συναυλία με την κοπέλα. Το έριξα στις βουτιές σαν έσχατη λύση. Αναρωτήθηκα επίσης αν το γέλιο μου προκαλεί τα ίδια βλέμματα. Γιατί μπήκα σε σκέψεις. Αυτά...

Σας αγαπώ ακόμα και με άδειο το μυαλό μου.

Enjoy the company of yourselves dear candy addicts.