Ο γάμος μου

Είδα στον ύπνο μου πως παντρευόμουν, έφαγα βαριά το βράδυ. Και ήταν ένας ονειρεμένος γάμος. Πραγματικά ιδανικός για τα δεδομένα μου...
Δεν ήταν μέσα στην πόλη, ήταν στην εξοχή, σε μία περιοχή σαν δάσος, ο ήλιος έμπαινε μέσα από τα δέντρα και φώτιζε γλυκά. Ήταν ένα όμορφο και όχι ζεστό, καλοκαιρινό απόγευμα. Ανάμεσα στα δέντρα ήταν ένα μικρό εξωκλήσι- όχι λευκό κέντρο του δάσους- ένα πιο καφετί αλλά ανοιχτό. Ο χώρος έξω ήταν στολισμένος με διακριτικά ροζ λουλούδια το όνομα των οποίων μου διαφεύγει. Στο σκηνικό, οι καλοί μου φίλοι, όλοι σοβαροί και μετρημένοι (!) και φυσικά ο παπάς, ο οποίος ήταν νέος, φορούσε ράσο αλλά κοντό και από κάτω ένα μαύρο λινό παντελόνι.
Εγώ καλά, ας μην περιαυτολογήσω. Το σίγουρο ήταν ότι φορούσα ένα λευκό φόρεμα και ήμουν εξαιρετικά χαρούμενη και χαμογελαστή. Το ψηλοτάκουνο, ψηλοτάκουνο βέβαια, παρά το δάσος. Και θυμάμαι, κοίταξα κάτω για να δω αν πατάω σε χαλί ή σε χώμα γιατί σκεφτόμουν μη χαλάσω τα παπούτσια... Είχαμε στρώσει κάτι ευτυχώς. Κεριά αναμμένα δεν υπήρχαν. Μόνο λουλούδια, δέντρα και φίλοι. Και λίγο πιο έξω από το σημείο του γάμου, είδα αρκετές νάρκες, αρκουδοπαγίδες και δίχτυα. Και εκεί κάπου κατάλαβα... Ο γαμπρός, του οποίου κοιτούσα μόνο την πλάτη, και δε μου φάνηκε και γνωστή πλάτη, εγώ τις πλάτες τις θυμάμαι, δεν πολυήθελε να με παντρευτεί... Αλλά δεν μπορούσε και να φύγει... Είχα στήσει σοφά το σκηνικό του εγκλήματος. Και κάπως έτσι, κάτω από το ρομαντικό φως του ήλιου που έμπαινε μέσα από τα δέντρα, παντρεύτηκα. Και έζησα εγώ καλά. Για τον άλλον μη ρωτάτε...

Τώρα τι σημαίνει το όνειρο δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι πως ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πρέπει, έτσι για το καλό, να το χτυπήσω! Α! Και πως αν θέλω να παντρευτώ κάποιον πρέπει να χτυπήσω! Αυτά τα συμπεράσματα...