Για φίλους κι αυτό

Σκεφτόμουν σήμερα στη δουλειά πως σημαντικό στοιχείο που πρέπει να έχει ένας φίλος είναι να σε αποδέχεται ακριβώς όπως είσαι.
Αυτό είναι ωραίο να το ακούμε γενικά αλλά εγώ στο μυαλό του το συγκεκριμενοποίησα.
Η ουσία είναι να μπορείς να πεις αυτά που θέλεις να πεις, αυτά που νιώθεις και αυτά που σκέφτεσαι ή κάνεις χωρίς η πρώτη αντίδραση να είναι: "Αααα είσαι πολύ εγωίστρια, αααα είσαι πολύ κακιά, αααα τι είναι αυτά που κάνεις" κου λου που.
Είπαμε πως οι φίλοι δεν πρέπει να μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Αλλά έχει απόσταση το χαϊδεύω αυτιά, από το δεν προλαβαίνω να πω κάτι για να επιβεβαιώσεις τα συμπεράσματα που έτσι κι αλλιώς έχεις βγάλει για  μένα. Διότι εδώ έρχεται καπάκι και το φανταστικό "Ε άμα είμαι τέτοιος σκατάνθρωπος γιατί με κάνεις παρέα φίλε μου?"
Τέλος πάντων. Όλα είναι στο πρόγραμμα και όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας εξυπηρετούν σκοπούς που πιθανόν και να μην μπορούμε να καταλάβουμε με την πρώτη.
Δε βαριέσαι, καλή καρδιά! :) Ας είμαστε εμείς χαμογελαστοί και οι υπόλοιποι ας μείνουν με την κακία τους!