Χτύπησα λιγουλάκι

Εχθές το πρωί, καθώς πήγαινα στη δουλειά σκόνταψα και κοπάνησα λιγουλάκι το δεξί μου πόδι. Δεν έπεσα όμως. Κρατήστε το αυτό.
Εχθές το πρωί στη δουλειά, κοπάνησα το δεξί μου πόδι στο γραφείο... Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνάει σε όλο μου το σώμα, σαν να παίζω σε καρτούν, μία δόνηση να με ταρακουνάει, και έναν βαθύ πόνο... Όχι αυτόν που σε κάνει να πηδάς σαν παλαβός πιάνοντας το πονεμένο ποδάρι και φωνάζοντας κάι κάι κάι... Όχι αυτό... Ένας πόνος βαθύς που σε κάνει να πεις χαμηλόφωνα "Την κάτσαμε".
Και συνέχισα την μέρα μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Όταν ξεκίνησα το δρόμο της επιστροφής, με τα πόδια, πονούσα. Και εκεί κατάλαβα ότι κάτι θέλει να μου πει το πόδι αλλά δεν ήμουν σίγουρη για το θέμα της συζήτησης.
Εεεε με τούτα και με κείνα, έφτασα σπίτι. Δεν είχα ανησυχία γιατί άργησα τόσο να φτάσω με την ταχύτητα που πήγαινα, που ένιωθα πως χειμώνιαζε και ήλπιζα να χιονίσει μπας και μπει λίγος φυσικός πάγος στο πόδι.
Εεεε το έδεσα και εκεί άρχισε ο μεγάλος πόνος. Πόνος λέμε. Έβαλα και πάγο αλλά....
Ε και μετά σαν παιδί κι εγώ, κουτσό παιδί, είπα να πάω για έναν καφεδάκο σε έναν φί΄π και έτσι όπως πήγα να μπω στο αμάξι η πόρτα του οδηγού μου έπιασε το αριστερό μου πόδι. Μελάνιασε. Και έτσι για το αποκορύφωμα, το ασανσέρ του φίλου ήταν χαλασμένο...
Αυτά... Τώρα κυκλοφορώ με αθλητικά αναγκαστικά και με το πόδι μπαταρισμένο. Πάω με τις μπάντες. Αυτά...
Πρώτη φορά μου ξανασυμβαίνει! :)