Κυριακή στην εκκλησία

Σήμερα το πρωί πήγαμε οικογενειακώς στην εκκλησία. Είχαμε το μνημόσυνο της αγαπημένης μου γιαγιούλας. Πέρασε ένας χρόνος... Δεν θα σταθώ σε αυτό γιατί δεν γράφω έκθεση για το σχολείο με θέμα πως πέρασα το σαββατοκύριακο. 


Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο πολύς κόσμος ήταν στην εκκλησία... Νόμιζα πως κάποιες "παραδόσεις" είχαν χαθεί εντελώς... Νόμιζα πως κανείς δεν πάει πια στην εκκλησία... Είχα την εικόνα μιας άδειας εκκλησίας στην λειτουργία της Κυριακής. Φανταζόμουν πως κανείς πια δεν προσεύχεται...
Δεν βλέπω την εκκλησία ως παράδοση ή έθιμο. Πιστεύω και δεν το κάνω ούτε γιατί με βάφτισαν ούτε γιατί μου το είπαν. Πιστεύω γιατί το επέλεξα... (Θα καταλήξω κάπου, είναι από τις λίγες φορές που δεν γράφω ασυνάρτητες σκέψεις) 


Σκεφτόμουν απλώς, πως σε κάθε δύσκολη κατάσταση και σε κάθε κρίση ο κόσμος στρέφεται κάπου για ελπίδα και δύναμη.Μου θύμισε που λέγαμε στο σχολείο πως οι Έλληνες πάντα τρώγονται μεταξύ τους αλλά στην δύσκολη κατάσταση ενώνονται και αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες, και μετά βέβαια ξανά από την αρχή, τρώγονται μεταξύ τους. 


Άκουγα το κήρυγμα του παπά. Ειλικρινά, έκανα προσπάθεια να μην ακούω ότι λέει. Κι όμως, το μυαλό μου ήταν επικεντρωμένο στα λόγια του. Και δε θέλω να σχολιάσω τα λόγια του. Θα σταθώ στην ανάγκη που γεννιέται σε μένα και φαντάζομαι και σε άλλους να παραδεχτώ πως δεν τα ξέρω όλα, πως το πανεπιστήμιο δεν με έκανε υπεράνω κηρύγματος, πως έχω ανάγκη κάποιες φορές από καθοδήγηση και πως όσο και αν η λογική μου το αρνείται, ίσως δεν έχουν χαθεί αξίες και ιδανικά απλά είναι κρυμμένα καλά στην ρουτίνα μας και δεν έχουν περιθώριο να φανούν αφού η ανάγκη για να καταναλώνουμε μας μοιάζει πιο σημαντική... Κοινώς, είχα τόσο ανάγκη να ακούσω λόγια αισιόδοξα, λόγια ελπιδοφόρα που αναρωτιέμαι αν πρέπει όλοι να καταστρέψουμε τις τηλεοράσεις μας και να ξεχυθούμε να καλλιεργήσουμε έργα και να παράγουμε πνεύματα γιατί τόσο καιρό το κάνουμε ανάποδα και προκοπή δεν βλέπουμε!