4:05

Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Μία φορά στις 4.30 για να μαζευτώ στο σπίτι μου (έχω γίνει κι εγώ σαν τη φίλη μου τη Χριστίνα που μόλις πατιέται το play σε ταινία, έχω αρχίσει να ροχαλίζω) και μία στις 10 για να πιω την αντιβίωση μου. Και εκεί που την ήπια και λέω κυριακή είναι ας ευχαριστηθώ λίγο ύπνο, ήρθε ο καλός μου αδερφούλης με διάθεση να καθαρίσει. Και έγινε η κόλαση της φασαρίας στο σπίτι.

Διότι έπρεπε να κοπανήσει τα πάντα, να με ρωτήσει που είναι η μπαλαντέζα, λες και όταν κοιμάμαι ανοίγει το τρίτο μου μάτι και βρίσκω τα χαμένα. Του πρότεινα βέβαια να κάνει μια φανουρόπιτα αλλά δεν είναι γι αυτόν αυτά. Επίσης έκοψε το χέρι του και έπρεπε να σηκωθώ να τον περιποιηθώ. Αλλά έναν τον έχω τι να κάνουμε. Κι ας κάνει φασαρία. Και μετά τα γνωστά. Άνοιξα τους υπολογιστές, γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις στο γραφείο μου, όχι δικοί μου όλοι, άνοιξα την καφετέρια για καφέ, στο μεταξύ έφτιαξα και καφέ του αδερφού μου, γιατί είναι ζηλιάρης και από εκείνη την ώρα δουλεύω στον υπολογιστή.

Αυτά έχει η ζωή. Με τέτοια κυριακάτικα πρωινά τι να φοβηθείς από τις Δευτέρες! Βαρέθηκα. Με έχουν φάει οι δρόμοι. Δεν δουλεύω και δεν κάθομαι κιόλας. Φρικτή κατάσταση. Να και πάλι μπροστά μου οι ημίμετρες καταστάσεις. Πφφφ! Πάω για καφέ με τον φίλο μου τον Παναγιώτη. Θα τα πούμε!! Γεια σας!!!!