"The last house on the left (1972)"

Λοιπόν ακούστε περίεργοι και ψαγμένοι σινεφιλάκηδες. Μία ταινία πρέπει να την χαρακτηρίζετε ταινιάρα όταν ο πολύς κόσμος που θα την δει θα την εκτιμήσει και θα την καταλάβει και θα περάσει καλά, είτε αυτό σημαίνει πως θα γελάσει, είτε πως θα σκεφτεί, είτε πως θα φοβηθεί με επιτυχία. Το να βλέπεις μία ώρα ένα φλιτζάνι και τον ήλιο να αλλάζει μοίρες και να μην το καταλαβαίνεις δε σε καθιστά ηλίθιο... Το αντίθετο θα έλεγα αλλά ας μην κρίνω.

Και τώρα ας πάμε στην ταινία. Είδα το the last house on the left αλλά το παλιό. Του 1972. Όχι του 2009. Γιατί μας είπαν πως είναι ταινιάρα. Οκ. Ένα θρίλερ. Καλή η υπόθεση για την εποχή. Και η σκηνοθεσία θα μπορούσα να πω πως έχει κάτι. Αλλά όχι και ταινιάρα ρε παιδιά. Όχι και ταινιάρα. 1.30 ώρα ταινία χωρίς να καταλήγει κάπου στην πράξη. Απλά κάποιοι περίεργοι που βρήκαν να εκμεταλλευτούν κάτι βλαμμένες. Γιατί βλαμμένες ήταν. Το πόσο διαφορετικά είχαν το σεξ στο μυαλό τους ωστόσο και το πόσο πιο εύκολο ήταν φαίνεται από την ταινία. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Θα μπορούσα να πω πως θα ήθελα να δω και το καινούργιο αλλά από την άλλη βαριέμαι. Τι να σας πω. Μία ταινία του 1972 χωρίς κανένα κοινωνικό ή πολιτικό μήνυμα κατά τη γνώμη μου. Ναι.