Γεροντοκορισμοί

Σήμερα ήταν μία περίεργη μέρα. Όχι με την κακή έννοια. Απλά ήταν περίεργη. Δεν ξέρω πως αλλιώς να την χαρακτηρίσω. Μέρες που απλά κυλάνε και δεν περιμένω τίποτα είναι μέρες κενές. Ακόμα και ένα ραντεβού να έχω το βράδυ, για μένα είναι κάτι. Κάτι περιμένω. Για να τελειώσω τα μαθήματα, να οδηγήσω προς το σπίτι, να σκεφτώ τι θα φορέσω και πόση ώρα χρειάζομαι για να ετοιμαστώ, ποια κρέμα σώματος θα βάλω... τέτοια.

Και όταν έρχεται εκείνη η ώρα που ο οργανισμός μου ζητάει να κάνει τέτοια σχέδια και πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτα για να σχεδιάσει είναι η ώρα της μεγάλης κατάθλιψης και του απέραντου κενού. Και αυτό το κενό καλύπτεται φυσικά με τον γνωστό -που ανάθεμα την ώρα που μας σύστησαν- τρόπο: μαμ και ξανά μαμ! Μέχρι να σκάσεις. Μέχρι να αναστενάζεις για να κατέβει το φαγητό και παραταύτα να μην σταματάς.

Θέλω πολύ καιρό να γράψω ένα βιβλίο για την ψυχολογία του χοντρού αλλά όλο κάτι γίνεται και αδυνατίζω και δεν μου βγαίνει να το γράψω. Τώρα είναι η κατάλληλη περίοδος νομίζω. Αλλά ξεφεύγουμε πάλι από την παραξενιά της μέρας αυτής. Εχθές ήταν μία κεφάτη μέρα. Για μένα η κεφάτη μέρα είναι η γεμάτη μέρα αλλά όχι με ιδιαίτερα και δρομολόγια. Γεμάτη με διαφορετικά και καινούργια πράγματα κοντά στα δεδομένα μου. Ναι. Τώρα θέλω να κερδίσω και το τζόκερ. Τόσο περίεργα και υπερβολικά προφανώς να φαντάζουν αυτά που ζητάω. Αλλά δεν είναι έτσι.

Σήμερα η μέρα ήταν περίεργη. Δεν είναι πως δεν είχα κέφι. Είχα. Αλλά δεν ήταν το επιθυμητό κέφι. Ακυρώθηκαν κάποια σχέδια που είχα στο μυαλό μου για την επόμενη εβδομάδα και με τρόπο που δεν μου αρέσει. Αλλά δεν πειράζει, για αυτό είναι η Μαριλένα. Για να κανονίζει και να μη γίνεται τίποτα τελευταία στιγμή. Συνηθισμένη...

Όχι όχι καλά είμαι. Σε φάση που μου αρέσει. Ξάπλα στο κρεβάτι μου με το λάπτοπ αγκαλιά και το αγαπημένο μου φωτάκι αναμμένο. Το φωτάκι που από τότε που κατέβηκα μόνιμα Αθήνα είναι αυτό που λέμε η συνήθεια που έγινε λατρεία! Και γράφω στο αγαπημένο μου blog. Είναι ωραία η τεχνολογία. Έχει επηρεάσει όλες τις πτυχές της ζωής μας και τις έχει εξελίξει. Εγώ δηλαδή ως γνήσια γεροντοκόρη, αντί να αγοράσω γάτα, ντύνομαι χοντρά, ξαπλώνω με το λάπτοπ στο κρεβάτι, και γράφω Παρασκευή βράδυ μόνη. Και κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και θα έρθει εκείνη η μέρα που θα πεθάνω. Φαντάζομαι πως θα αναγνωριστώ μετά το θάνατό μου ως η πρωινατζού που δεν ξετύλιξε ποτέ το ταλέντο της γιατί έπεσε πάνω στην κρίση...

Για να σκεφτώ... το χάπι μου το ήπια, την πόρτα την κλείδωσα, τα ρούχα τα μάζεψα, τη βάση του λάπτοπ την σύνδεσα, νερό έχω, το φωτάκι μου είναι αναμμένο (και εγώ άναψα γιατί το λάπτοπ μου ζεσταίνει τα μπούτια)... όλα έτοιμα! :)

Καλή σας νύχτα! Καλύτερη από τη δική μου!!!!